tungkol sa kung saan saan

napaka-vivid ng eksena: nasa kalagitnaan ng isang research meeting si Tons, Earl at ako. ang lunan ay ang mga pasilidad ng Instru sa bagong NIP. hindi man nabanggit ay ipinahihiwatig na noo'y kalaliman na ng gabi, maaring nasa pagitan ng hatinggabi at madaling araw. walang anu-ano ay akmang aalis si Earl, iniiwan kami ni Tons na nasa gitna ng isang malalimang diskusyon. nailalarawan ko pa rin sa isip kung paano tumango at sumagot ng "Oo" si Tons sa mga paliwanag ko, para bang sa tunay na buhay. ang mga sumunod na pangyayari ay nagpapahiwatig na tungkol sa earthquakes ang pinag-uusapan namin. kaya pala umalis si Earl ay upang humanap ng reperensiya tungkol sa isang lindol na supposedly nangyari sa Roma noong sinaunang panahon, isang lindol na supposedly ay napakalakas. bigla na lang may lumapat na mga kamay sa aking balikat: si Erika. tinatawag niya ako, hinihiram ang susi sa isang locker na umano'y nasa aking pag-iingat, dahil dinidistrongka na raw ito ni Earl. ...

nakakangarag ang mag-handle ng isang Mechanics Laboratory class sa loob ng dalawang oras. mas nakakangarag ito kapag kailangan mo itong gawin nang 3 ulit at walang patlang, mula ika-8 n.u. hanggang ika-2 n.h. wala nang mas ngangarag pa rito kapag ang lahat ng klase mo ay nahuhuli na dahil sa mga kawalan ng klase na dulot ng bagyo atbp., kaya mapipilitan kang magpagawa ng 2 experiment sa isang meeting. nasumpungan ko ang aking sarili na nasa gayung-gayong kalagayan ngayong umaga. di alintana ang lamig ng tubig na busog sa hihip ng hangin ni Dodong, naligo ako nang ika-4 n.u. sumuot sa maong sa pagkagat ng pan de sal, pumailalim sa kamiseta na higup-higop ang kape. binabasa ang Activity Manual kaya't muntik nang mapagbuhol ang sintas ng kaliwa't kanang paa. halos sikuhin ko na ang super-bagal-magpatakbong tsuper. pinapangarap kong magkagulong at rocket ang mga sapatos nang kahit paano'y mabawasan ang sampung-minutong lakarin, hindi, takbuhin mula AS tungo sa Llamas. at ...

napailing na lang si Papa nang marinig ang kapitbahay namin. isang batang wala pang sampung taong gulang ang ilang beses nagmura nang malutong na P_T_NG_N_!!! nang pagalitan ito ng kanyang ama, pinigilan ito ng kanyang ina. "Bata pa kasi. Hindi pa alam ang ginagawa." pero kailan ba ang tamang panahon para matutunan ang bagay na iyon? hindi ba't sa pagkabata? sabi nga ng isang matalinong kasabihan: "Train up a child in the way he should go,Even when he is old he will not depart from it." (Proverbs 22:6) kaya sa pananaw ni Papa, habang maaga ay dapat nang maituwid ang isang pagkakamali. kailangan matutunan ang isang leksiyon, gaano man kahirap, sa unang bagsakan. sa akin naman, mas lenient nang kaunti. para sa akin, everybody is entitled to commit a mistake (even a grave one) ONCE. minsan lang dapat pagbigyan at patawarin ang mga bagay na mali. minsan mas malalim na aral ang itinuturo ng pagpapatawad sa unang pagkukulang. magbibigay ito ...

mahirap umuwi sa amin kapag gabi na. tulad ngayon. nakakatakot ang naglalakihang trak ng graba na humaharabas sa Marcos Highway. mga walang modo. pagkalalaki ay siya pang umo-overtake. makailang ulit na rin akong nakakita ng mga aksidenteng muntik nang matuloy at muntik nang maiwasan. nang ipagawa ni Marcos ang Marikina-Infanta Road (na mas kilala ngayon bilang Don Mariano Marcos Highway, isinunod sa pangalan ng tatay nya at makailang ulit nang ninais papalitan ng pangalan sa Kamara), literal na hiniwa ang kabundukang Sierra Madre. inilantad nito ang kayarian ng bedrock ng mga nagtataasang natural na "gusaling" iyon. naaalala ko pa noong ikalawang semestre ko sa UP na nagkaroon kami ng tour sa Marikina at Antipolo, kung saan nagtipak pa kami ng rock samples mula sa cross-section ng isang burol at ni-reconstruct ang geologic history (na ang bottomline ay na ang Antipolo, na tanyag ngayon dahil sa mga cliffs overlooking Manila, ay nabuo sa ilalim ng dagat). Further east...

ang pinakamasamang bagay na sanhi ng pagkakaroon ng deadline ay ang tendensiya na gumawa lamang kapag malapit na ito. tulad ng 221 problem set, na buong linggo ko nang alam (dapat) at ngayong umaga ko lamang ginawa - ilang oras bago ang deadline. buti na lang at hindi pa pina-submit, hindi ko pa natapos ang isa. nandyan din ang SPP, na ang deadline ay ilang araw (o linggo pa ba?) na lamang bago dumating pero hindi pa nararamdaman (mali, PINAPANSIN) ng karamihan sa amin (buti pa kami nag-o-overnight! haha!). siguro ang etymology ng "deadline" ay related sa math. dead+line = line na zero slope (?). flat. yan ang plot ng productivity mo vs. time bago dumating ang isang specific date. geek! mas maganda siguro kung iisipin mo na sa susunod na minuto na ang deadline ng dapat mong gawin. o kaya naman ay na bawat sandali ng buhay ay isang deadline. tiyak, marami kang maisasakatuparan. dahil ganyan naman talaga ang buhay. ang bawat araw ay isang posibleng ...

matagal na pala akong hindi nakakapag-paskil ng anuman dito. ang lakas ng loob kong awayin si Mikki tungkol sa estado ng Multiply site niya, e ako nga ni walang pagbabago sa itsura man lang ng account. mapanira pa ang huli kong ginawa: nag-delete ng dalawang albums ng Eheads na sabi ni Cats ay hindi ko na-upload nang tama. abala kasi. sobra. sa daan-daang mga pahina ng papel na tinatanggap ko linggu-linggo bilang guro, hindi na ako makahanap ng panahon para umupo at magkuwento, sa halip ay lagi na lang akong nakatungo at nagtutuwid. bukod pa sa ako mismo ay isang estudyante, nila-Lagrangian ang kung anu-anong nag-a-accelerate na pendulum. pagdating naman sa research, paulit-ulit na animo'y isang LSS sa isipan ko ang mga salitang " We demonstrate using theory and experiment... " at " In conclusion we have reported a robust model of... " Lalo pa't SPP time. o baka naman hindi. kung minsan ang pagiging "abala" ay ang pinakamadaling lusot ng...

isang araw lang ang nakakaraan: bumisita kami kay Ekkay sa ospital kung saan siya na-confine. dahil may pinsan siya sa ospital, ilang beses siyang ipinakilala sa kung sinu-sinong doktor. siyempre pati kami naipakilala rin. hindi ko makalimutan ang naging reaksiyon ng isa sa mga doktor doon. nang itanong kung ano ang trabaho namin, sinabi naming nagtuturo kami ng Physics sa Diliman. napa-wow ang doktor...(pagkatapos ay napa-shit, kasi binagsak daw niya ang Physics niya noon sa Los Banos.) limang taon na ang nakaraan: pumunta kami ni Mia sa UPLB para bisitahin ang mga kaibigan namin doon. tamang-tama naman, nakita namin si Nikki (friend ni Mia) at si Bryan (friend ko) sa McDo. ipinakilala ako ni Bryan sa blockmates niya, at nang sabihin niyang Physics ang course ko sa Diliman, sumubsob silang lahat, habang nagcha-chant ng "Sambahin...sambahin..." pitong taon na ang nakakaraan: pareho lang kami ng pananaw ng doktor at mga classmate ni Bryan. pumasok ako sa physics nan...

habang abalang-abala ang lahat sa pag-aabang sa magiging resulta ng Senatorial elections, ako naman ay nagtatanung-tanong tungkol sa kalalabasan ng pag-a-apply for teaching positions dito sa NIP. tinanong ko na si Ate Lina sa Director's Office kung meron siyang scoop, wala naman. hindi naman nagbibigay ng komento si Sir Perry, taga-recommend lang umano sila. si Sir Chris naman hindi rin nagsasalita. sina Mikki, George, at Christian pa lang ang alam kong hindi na pinag-demo, mga may laude kasi. pano ba naman. pagdating ng susunod na taon, kami na lang ni Ate Jaki ang maiiwan sa 3234. aalis sina Maan, Kiko, Carlo, Rafi at si Imee rin yata. hindi naman pinayagan sina Ekkay, Tons at Grace na lumipat dito. haay...sino kaya ang magiging bago naming room mates? siyempre, kailangan na mag-adjust sa pagdating nila. sana ang eleksiyon sa Pilipinas katulad ng pagpili ng NIP sa mga tatanggaping guro. talino ang batayan, at malinis ang proseso. or...baka naman magkatulad na si...

hindi ka ibon e. hindi para sa iyo ang alapaap. noon siguro ay pinangarap mong angkinin ang papawirin at lumipad hanggang sa hangganan ng tanaw. pero inagaw ng panahon at pagkakataon ang iyong pakpak. itinalaga ka sa lupa, na siya mong tadhana. dito ka humimlay at nanaginip. dito ka natanim at namunga. kaya bagamat ibinigay sa iyo ng langit ang iyong kalayaan, ibinigay naman ng lupa ang iyong kapahingahan. sa pana-panahon ay muli kang paiimbulog sa ihip ng hangin, tatangayin ka sa rurok ng kaligayahan sa likod ng mga ulap. pero pagkatapos mong lumipad sa alapaap, siguraduhin mong bababa ka muli sa lupa. sa malambot na kanlungan nito na sa iyo'y naghihintay.

kasi naman, wag nang ipagsabi kapag hindi naman tinatanong. paghambingin ang dalawang nagkaroon ng bahagi sa parangal ng College of Science sa mga nagsipagtapos ngayong taon. ang Direktor ng Institute of Biology (ewan ko kung direktor nga ba siya) ang unang tinawag upang ipakilala ang mga nagsipagtapos mula sa kanilang mga akademikong programa. nagpasimula siya sa pagbanggit ng bilang ng nagsipagtapos na summa at magna at cum laude sa Biology. nang hindi naman tinatanong at hindi naman kailangan (at kasama) sa programa. duh. kaya nga may printed program, 'di ba? para ipaalam kung ilan ang mga may natatanging parangal mula sa mga estudyante. marunong kaming magbilang. at as if naman ay isang dahilan para ipagkapuri ang bilang ng kanilang mga may-award. ilan kaya sa mga ito ang mananatili para mag-enroll para sa kanilang mga programang gradwado (by the way, ilan nga ba ang nagtapos mula sa kanilang graduate program?)? kung meron mang matutuwa, siguro ay ang Kolehiyo ng M...

room mates sila, kaya kailangan pa nilang tiyakin kung sino ang tinutukoy ko kapag sumisigaw ako ng "Panget!" kapag napapadaan. pero iba siya. iba pala siya. kung pagmamasdan ay hindi siya naiiba sa ibang babae. isang tipikal na kolehiyala na masaya, makulit at ma-gimik. hindi miminsan na kaming ginulat ng vavavoom niyang kagandahan, kapag nagtotodo siya ng pagporma, kapag "trip" niya lang. pero maiiba ang persepsiyon mo sa kababaihan kapag nakilala mo siya. binabasag niya ang steryotipikal na pagtingin sa female gender bilang delicate at alagain. hindi mo maiisip na she can get down and dirty kapag kailangan, at na ikaw pa ang ipagtatanggol at aalagaan sa panahon ng panganib. sa totoo lang, kapag lahat ng babae ay naging katulad niya, mawawala ang machismo at ang patriyarkal na lipunan sa alaala. hindi, hindi siya nagwawala. matapang siyang sumusugod gamit ang talas ng isip subalit ang pananggalang niya ay puso. hindi ka maniniwala na ang isang katulad niya a...

ang 242 exam ang pinakakinatatakutan ng lahat. sa paghahanda para dito ay daig mo pa ang sasabak sa giyera. handang-handa man, inaasahan pa rin ng karamihan ang isang "madugong" katapusan. dito nabuo ang ideya ng Mang Jimmy's dinner. apat kami, pero hindi kami marami. sapat na ang apat para libutin ang kalawakan at maglakbay sa panahunan. eksakto na itong bilang upang tulayin ang malalawak na bangin ng mga kwentong malayuan. sa katunayan, kung may kulang sa amin noong gabing iyon ay baka mawala na ang balanse. apat lang kami, at hindi kami kaunti. nariyan ang maton, ang machong handang magtanggol - na nagkataong isang babae. nariyan ang malulupit na payo at mga pahaging na tanong ng ermitanyo. nariyan ang inosenteng anghel na tinutubuan na ng sungay. at ang cool na napapagkamalang bading pero pinaiiyak ng babae. akalain mong ipaghalo sa isang kawa ang grupong ito, na bagamat apat lamang ay bumubuo ng isang CSCO (complete set of commuting operators; oops, bakit may...

natanaw ko siya mula sa malayo. sinalubong siya ng pasigaw kong: "Panget!" malayo siya mula sa pagiging panget. sa katunayan, isa siya sa pinakamaganda sa batch o baka sa buong department. lalo pa ngayon na bihis na bihis siya para sa formal report ng mga bata. ang pink stripes ng damit niya ay sumasabay sa alon ng kanyang hugis, na itinatago ng bitbit niyang aklat. nang lapitan ko siya ay sumunod ang isang serye ng asaran na animo'y walang katapusan. tatawa lang kami ng tatawa hanggang sa mamalayang tumatakbo na nang mabilis ang oras at na kailangan nang maghiwalay. pero sa likod ng mga tawa ay ang mapait na mga katotohanan at mga karanasan. mga masasakit na alaala ng kahapon na pinipilit itago. sa kaso ko, matagal na ang mga iyon, isa nang malayong nagdaan na di na tinatanaw; pero ang sa kanya, kelan pa lang. tiyak na sumusugat pa rin iyon tuwing mapapasagi sa alaala. nang mapag-usapan namin minsan ang pagkakatulad ng mga hibla ng aming nakaraan, hindi namin map...

ang Subay ay isang baranggay sa bayan ng Cardona sa Rizal. ito ay nasa isla ng Talim sa gitna ng Laguna de Bay. ang Talim ay isa lamang sa siyam na islang nasa gitna ng Laguna de Bay. ito ang pinakamalaki. ang pangalan ng isla ay hango sa kanyang hugis, na parang isang punyal. ang geography at geological features ng isla ay nagpapakilalang karugtong ito ng "mainland" Rizal, sa bahagi ng Binangonan. ang Laguna de Bay naman ang pinakamalaking lawa sa Pilipinas, at pangalawa sa pinakamalaki sa Timog Silangang Asya. bagaman ipinangalan ito sa lalawigan ng Laguna, ang baybayin nito ay pinagsasaluhan ng Rizal sa hilaga, Laguna sa silangan at timog, at Metro Manila sa kanluran. sabi nga ng mga tao na nakausap ko sa Subay, ang katumbas ng kotse ng Maynila sa Laguna de Bay ay ang mga bangka, na naghahatid sa kanila sa Binangonan, Cardona, San Pedro, o kahit sa Alabang. napaliligiran ito ng Sierra Madre sa hilaga-hilagang silangan, at ng mga kabundukan sa Southern...

malinaw na malinaw ang instruction: "In the handout, the objectives and materials are given but NOT the procedure." kaya naman naubos ang dalawang oras ng klase sa pag-iisip ng gagawin para sa finals nila sa mechanics laboratory class. nahihirapan sila. ideya namin ni Gendith ang experimental design part ng finals. siya ang nagsabi na dapat palitan ang practicals dahil nahihirapan ang mga estudyante at halos wala namang pumapasa. sira na kasi ang mga setup pagdating ng biyernes, kaya biased sa mga unang gagamit ang outcome. bukod pa sa hassle sa aming mga instructor ang pag-setup, pilot test, at maintain ng mga test stations. ako naman ang nag-suggest na new experiments galing kina Ate Lani at Elise ang ipa-"design" para ma-test talaga kung feasible at kung pwedeng ilagay sa bagong lab manual. in a way, para din kaming nag-design ng isang eksperimento, kaming mga instructors. unang beses kasi itong ginawa. nandyan na ang mga materials (setups from Ate...

(ang sumusunod na akda ay binabalak kong i-rewrite in verse form para lapatan ng himig ni Ekkay. napansin ko kasi na medyo may rhyme. at matagal na rin naming plano na mag-compose ng awitin. inspired ng "Hawak Kamay" ni Yeng at ang istoryang ito .) (pang first stanza:) so... i guess this is it; panahon na ng paghihiwalay. simulan na ang mga pormalidad ng shake hands at beso-beso. magpalitan na ng kaswal na mga: "Sige, mauna na ako." (pang first refrain:) hindi naman ito bangin o dead end na kalsada. malayo pa ang lakarin; hindi nga natin matanaw ang dulo ng lakbayin. pero dito at ngayon, tinatapos mo na ang biyahe. sa pagsama ko sa iyo ay nagpapasalamat ka na. pinayayaon mo na ako sa mga salitang: "Ingat ka..." (pang second stanza:) actually hindi pa ako pagod sa pagliliwaliw natin. makakalakad pa ako ng marami pang kilometro. pero pagod ka na, hindi sa layo, kundi sa kasama mo. (pang second refrain:) hindi maikakaila ang mga pagsisikap ko. na ...

nakakainis kung minsan ang pagkakandado sa pinto ng bahay namin; nakakainis at nakakatawa. ang padlock na ginagamit namin ay yung may tatak na Egret. ang katangian ng ganitong padlock ay na kailangan ang susi, hindi lamang para buksan siya, kundi para ikandado siya. sa katunayan, hindi mo mabubunot ang susi kapag hindi naka-lock ang kandado. advantage: hindi maiiwanan ang susi sa loob ng bahay, kaya siguradong hindi ka maiiwan sa labas na hindi makapasok dahil nasa loob ang susi. disadvantage: mahirap at hassle ang pagkakandado (see first paragraph). nakakatawa na naghahanapan kami ng susi kapag magsasara na ng bahay. at nakakainis kapag tinatamad kaming lahat na maglabas ng kanyang duplicate. parang puso ang mga kandadong Egret. parang mga kahapong hindi mapakawalan. parang isang di maikandadong puso para sa pag-ibig. ang susi para buksan natin ang ating mga sarili para sa iba ay ang pag-ibig. totoo ito maging sa kaibigan (stress on third syllable) o kaibigan (stress on...

consequence daw yun ng Second Law (of Thermodynamics). na lahat ng bagay matitigil, mamatay, mawawala pagdating ng panahon. kahit nga daw ang universe makakaranas ng heat death sa bandang huli. kaya naman hindi na nakakapagtaka kapag may naghiwalayan, nag-break,nagtapos. ang nakakapagtaka ay kapag mistulang napakabilis ng mga pangyayari. o kaya naman, kapag ang dapat sana'y tinapos na ay natapos lang sa salita. natapos ang ilang buwang relationship ng kaibigan ko kamakailan. hindi ko alam at hindi ko na inalam ang dahilan. ganun naman yata yun. malalaman mo naman kung hindi na dapat magpatuloy ang isang bagay. hindi na kailangang alamin ang dahilan dahil kadalasan nang hindi ito ang mga tipo ng bagay na masasabi sa isang salita, at kahit pa nga isang pangungusap. pero, ang nakakapagtaka, gaya nga ng sinabi ko kanina, para bang nag-break lang sila sa salita. wala naman halos nangyaring pagbabago sa kanila. kung sabagay; sabi nga ng Second Law, ang increase in entropy ...

nagsimula yan kay Martin. tapos si Nico. at nitong huli, si Troy. habang nakikinig sa "Wag na Wag Mong Sasabihin" ni Kitchie, naalala ko ang telenobela sa channel 2 na inabangan ko dati, ang "Lovers in Paris." para tuloy gusto kong manood, sayang nga lang kasi Sabado, walang Primetime Bida. nagmuni-muni na lang ako. pare-pareho lang ang kwento ng mga Koreanovela na kinahiligan ko. isang strong-willed na babae ang makakabangga ng isang lalaking napakalayo ng kalagayan sa kanya. mahuhulog ang babae sa lalake, at bandang huli ay magiging sila, mabubuhay happily ever after. nagsimula yan sa "Lovers in Paris" na istorya ni Vivian at Carlo, tapos yung "My Girl" ni Jasmine at Julian, at si Janelle at Gian ngayon sa "Princess Hours." halos ganun din ang istorya ng "Only You" although hindi ko masyado napanood yun. aaminin ko, naadik ako sa panonood ng mga ito dati (bumili pa ako ng DVD ng iba sa mga ito), at kahit pa paulit-u...

nakakabadtrip kapag ang katabi mo sa fx ay sobrang show off at tumitingin pa sa 'yo from time to time, na para bang nagahahamon. maglalabas ng mp3 player at maghe-head bang sa tugtog na jologs, na naririnig mo sa sobrang lakas. titingin sa G-Shock na relo (duh???). at higit sa lahat, ilalabas ang cellphone na kung ilang dekada na mula nung sumikat, sasagutin ang isang "tawag" matapos marinig ang message alert tone. ewan ko ba. noon naman e pasensyoso ako sa mga ganito. ayokong bumaba sa kanilang level. pero kanina, nakakabadtrip lang talaga. isang lalaking kaedad ko siguro ang kasama ng kanyang batang-bata ring asawa at anak na sanggol. at pagkatapos, ( read second paragraph ). kung wala nga siyang anak at asawang kasama ay iisipin kong holdaper siya na naghahamon para ilabas ko ang mga gamit ko, para magnakaw. pero dahil mukhang hindi naman, at dahil asar na talaga ako... inilabas ko ang mp4 player ko at nanood ng video ng pamangkin ko. tumingin ako sa Fossil kong ...

oras na ng klase. inihuhudyat na ng relo sa kaliwa ang pagpatak ng alas-otso ng umaga. kalahating oras na mula nang umalis si Maan at Carlo sa kuwarto namin. matagal-tagal na rin mula nang lisanin ni Jacq ang kabilang silid at patayin ang ilaw. oras na para maglakad ng milya-milya patungo sa New NIP at pasimulan ang unang klase ko sa buong linggo. pero for some strange reason, hinihila ako ng silya ko at ayaw akong pakawalan. hinihikayat ako ng Gmail na mag-chat kahit pa walang online. ineengganyo ako ng Multiply para mag-blog. hindi naman ako dati ganito. pagpatak pa lang ng alas-singko ng umaga ay handang-handa na ako, excited sa klase, buong linggo. nakikipag-unahan pa ako sa mga lecturers na may 7:30 am class sa pagdating sa NIP. makailang ulit akong naghahanda, nagsasaulo ng linya na parang artistang may shoot, nariyang magpalakad-lakad pa sa loob ng kuwarto. pero iba ngayon. 8:15 am na sa relo, pero nandito pa ako sa aking mesa, kumakain at nagsusulat. maraming (pagda)dah...

totoo bang lumulubog daw ang sunken garden ng UP ng ilang sentimetro taun-taon? kahit pa anim na taon na akong pumapasok sa UP sa pamamagitan ng "backdoor entrance" nito, alalaong baga'y ang kalyeng Katipunan, at sa gayo'y araw-araw na nakamamasid sa higanteng "football field" na ito, hindi ko pa rin tiyak ang tunay na kuwento sa likod nito. ang pinakamalala na yatang bersiyon na narinig ko ay na hinukay raw umano ang bahaging ito ng campus. sabi naman ng isa pang kuwento, ang tunay na direksiyon ng paggalaw ng Garden, di tulad ng pala-palagay, ay paahon at hindi palubog. kung may piksiyunal ay meron din namang semi-historikal sa mga nasasagap kong kwentong Sunken. isa sa mga naging unang guro ko sa UP ang nagsabi noon na ang batch nila ang nagtanim ng mga puno sa paligid ng "hardin." sila ang nagbaon umano ng mga binhi ng acacia na mayabong na ngayong nakatindig sa gilid ng daan. ayon pa sa kanya, marami raw silang itinanim na puno ng niyog sa...

kung hindi ka ba naman baliw na teacher. akalain mong hatiin mo ang klase mo sa dalawa, at, gamit ang dalawang magkatabing room, ipagawa mo nang sabay ang dalawang magkaibang physics experiment. Fine, naka-interface ang isa, at yung isa naman e kahit crude (fine, low-maintenance sabi ni Ma'am Dixie) ang setup e madali lang naman tapusin. pero, HELLO! yun nga lang apat na grupo na gumagawa ng isang experiment sa isang room e nagkakandahilo ka na, yun pa kayang dalawang experiment sa magkaibang room? and add to that the fact that immediately after your class you have to walk 1km to the old bldg to attend 2 classes from 4pm to 7pm. AND, in both classes, you have problem sets (exam level, sabi ulit ni Ma'am Dixie) due. eto, eto ang kalalabasan. kakausapin mo (fine, susulatan mo) ang sarili mo in public.

"mapapatawad mo ba ako o sadyang makakalimutan ang mga sulat ko sa 'yo..." Sulat, Moonstar88 dumating ang di-inaasahan isang hapon nang buksan nya ang nakatuping piraso ng papel mula sa kanyang drawer. isang araw na itong nasa kanya, hindi nga lang niya binuksan alinman dahil sa pagka-abala o sadyang pagwawalang-bahala. inakala pa niyang pera ang laman ng nakatiklop na papel. subalit nagkamali siya. isang maliit na sulat ang bumulaga sa kanya. isang sulat na nilayong humingi ng tawad. sa mga bagay na sinadya at pinagplanuhan. mga bagay na hindi bunga ng pagkabigla o maliit na maling desisyon. "wag kang magalit sa kanya..." ang mga linyang ito'y parang tabak na itinutusok sa kanyang puso. paano mo mapapatawad ang taksil mong kasintahan na ipinagpalit ka sa taksil mong kaibigan? wala ako sa gitna ng madramang tagpong iyon. pauwi ako dahil sa iniindang lagnat at sakit ng ulo. tinawagan na lang ako ng isang mapagmalasakit na kaibigan para ibalita ang na...

sabi nila, mali daw talaga ang timing ng pagpunta namin sa Baguio kamakailan. kung sa Maynila nga raw e napakalamig, sa Baguio pa kaya. at may punto naman sila. kung ginaw lang ang pag-uusapan ay wala na yatang tatalo sa Baguio, lalo na kapag Enero o Pebrero. nanunuuot sa buto ang lamig ng hangin mula sa bukas na mga bintana ng taxi sa kabila ng tatlong suson ng jackets at sweatshirts. kulang na lang ay magyelo ang luha mula sa napuwing mong mata. hindi naman nagtagal ang lakad na iyon. matapos ang 24 oras ay muli na kaming lulan ng bus pauwi sa Cubao. hindi ko akalain na, matapos dumayo pa sa Baguio, sa Maynila ko pa pala mararanasan ang higit na paglamig. nakailang missed call din siya kanina pa. hindi ko namamalayan dahil pipi ang cellphone ko; ayoko sanang magpaistorbo. matapos ang 30 minuto ay napansin kong nakatatlong message na siya, nagtatanong, nagtataka. nagsusumamo kung pwede ba akong abalahin. nagreply ako, naiintriga sa mga tanong niya. kesyo may sinabi...