tungkol sa kung saan saan

Sa Kalakhang Maynila, ang paglago ng kalunsuran, sa pangkalahatan, ay naging katumbas na ng pagkaunti naman ng mga puno at berdeng espasyo. Ortigas Center. Kuha ni Ramir Borja. Larawan mula sa Wikipedia .

Mamimiss mo rin ako, kapag napapadaan ka sa harap ng walang-lamang kuwarto. Kapag napapasilip ka rito, maaalala mo rin noong hindi pa ito nakakandado, nang hindi iilang umaga at tanghali at hapon ang inubos mo sa loob para mangulit, maki-aircon, at maki-meryenda, o basta makipag-usap tungkol sa kung anu-ano.

Naantig ako sa mga balita nitong nakaraan. Ang isa ay ang ulat tungkol sa isang batang Pilipino na nagwagi ng isang prestihiyosong parangal dahil sa adbokasiya niya sa pagtuturo sa mga batang lansangan. Labintatlong taong gulang pa lang ang batang ito, at siya mismo ang naging biktima ng mga bagay na pinipilit niya ngayong labanan. Kung tutuusin, mas madali sana na sumuko; kung tutuusin, wala siya sa kalagayan, at yaong mga nasa kalagayan ay waring hindi naman interesado na gawin iyon. Pero kabaligtaran ang ginawa niya; mas naging mapuwersa pa ang kaniyang mensahe dahil siya mismo ang nagsabuhay niyaon. Ang isa naman ay tungkol sa isang pangkaraniwang tao na nagtayo ng isang di-pangkaraniwang aklatan . Ang sabi nga ng ulat, sa halip na maubos ang kaniyang aklat dahil sa polisiya niyang ipamigay ang mga ito para mabasa, dumami pa ang kaniyang koleksiyon dahil sa tulong ng mga taong nagmamalasakit. Mahal ang mga aklat sa Pilipinas (at may kakaiba pa tayong batas na kumukuha ng mataa...

Dito sa Dresden, pinakamarami ang outlets ng McDonalds sa lahat ng mga fastfood. Dahil napaka-accessible nito, halos buwan-buwan ay may pagkakataon akong bumisita. Kung tinatamad magluto, o inabot na ng gutom. O kaya naman, kung, tulad ngayon, naisipan kong basta lumabas at magliwaliw. Ang McDonalds sa Prager Straße sa Dresden. Kung pangglobong presensiya ang pag-uusapan, ang McDonalds naman talaga ang nangunguna at di pa napapantayan. Napasok ng McDo ang halos lahat ng mga bansa, kahit pa yaong mga ayaw sa impluwensiyang Amerikano. Siyempre pa, may mga pagkakaiba sa menu sa iba't-ibang lugar upang bumagay sa mga lokal na tradisyon at panlasa. Sa Pilipinas, halimbawa, may  fried chicken at spaghetti (na matamis din, parang sa Jollibee). Kamakailan lang, sa India, nabalitang may bubuksang isang vegetarian restaurant . Pero kahit may pagkakaiba, mayroon ding mga pagkakatulad. Halimbawa, ang pangunahing pagkakakilanlan nito na Big Mac ay tiyak na nasa lahat halos ng o...

Madalas na itinutumbas ang demokrasya sa kalayaan. Iniisip tuloy ng iba na dahil nasa demokrasya tayo, pwede na nating gawin ang lahat ng gusto nating gawin. Pero hindi ganun. Meron pa ring mga limitasyon. Naaalala ko pa ang pagpapaliwanag dito ng guro ko noon sa UP. Ang mga pamahalaan daw ay mga magulang, at tayo ang mga anak na naglalaro sa bakuran. Ang mga gobyernong mahigpit ay gaya ng mga magulang na hindi pumapayag na maglaro ang kanilang mga anak, anupat pinagbabawalan pa man din silang lumabas ng bahay. Ang demokrasya naman ang katumbas ng mga magulang na hinahayaang maglaro ang kanilang mga anak sa malawak na malawak nilang bakuran.  Pero meron pa ring bakod. Meron pa ring mga limitasyon. Bawal pa ring maglaro sa tabi ng kalsada dahil baka masagasaan. Bawal pa ring maglaro ng apoy o ng matatalim na bagay dahil baka masaktan at makasakit. Ang kalayaan ay may kaakibat na tiwala na magiging responsable pa rin ang pagkilos ng mga binibigyan ng kalayaang iyon.

Ako ang taong hindi lalabas ng bahay kapag hindi kailangan. Minsan pa nga, kahit kailangan e. Kahit pa nanggigilalas ako sa pagtingin sa magagandang tanawin mula sa mga larawan o video, nag-aalangan pa rin akong aktuwal na pumunta sa gayong mga lugar. Sa palagay ko, hindi sulit ang hassle kahit pa gaano kaganda ang lugar. Alam ko... ako na ang boring. ***** Pero kapag nagbyahe naman ako, gusto ko ay talagang nakaplano. Dapat ay nasuri ko na ang lugar, nasipat ang mapa (at ngayon, pati StreetView mula sa Google Maps), alam ko na ang mga bibisitahin, natantiya ko na ang distansiya, alam ko na kung saan liliko at dederecho, kung sino ang kakausapin, at kung magkano ang ilalabas ko mula sa pitaka. Bukod sa stress na dulot ng pagpaplano, nagdudulot din ng stress sa akin kapag may kahit kaunting mga detour mula sa mga plano. Ito ang tinutukoy kong hassle kaya ayokong maglalalabas. Sa paghahangad na maging hassle-free ang biyahe, mas naha-hassle ako.

Ang unang beses na sumabak ako sa isang contest noong high school ay sa isang school qualifiers para sa isang contest sa history. Tig-dalawa bawat year level ang kasali, at kami ng kaklase kong si Paul ang napili. Ang alam ko, biglaan lang iyon; hapon na at nakauwi na ang karamihan, kaya ako napili (dahil wala nang ibang madampot). Siyempre pa, lugi kami sa mga mas nakatatanda; habang dinadaanan pa lang namin ang kasaysayan ng Pilipinas, ang mga nasa ikalawang taon ay nasaklaw na ito at nag-aaral na rin ng sa Asya; ang mga nasa ikatlong taon naman, medyo naiiba, economics ang kinukuha; at ang mga senior, nadaanan na itong lahat at may kaunti na ring alam sa kasaysayan ng daigdig. Akalain mo nga naman. Nag-second place ako sa isang fourth year student. Pero isa lang yata ang kailangan. Kukunin daw akong alternate pero sa paanuman ay hindi na ito natuloy.

Maraming pagsasaliksik ang nagpapatunay ng halaga ng pagtulog sa pagmamantini ng mga proseso ng katawan. Ang mata at ang iba pang mga parte ng katawan na sensitibo sa ilaw ang kumokontrol sa maraming mga proseso, lakip na ang pagtulog. Sa ilalim ng normal na mga kalagayan, ang pagtulog ay dumarating sa gabi, kapag madilim. Pero dahil sa trabaho at sa marami pang aspekto ng abalang buhay sa mga lunsod ngayon, ang gabi ay nagiging araw na rin para sa marami. Hindi na regular ang siklo ng pagtulog at paggising para sa maraming kabataan na buhay na buhay ang night life. Ang mga nagtatrabaho naman ay nagpapalit-palit ng pattern ng pagtulog dahil sa pagbabago ng shift sa trabaho (nakilala ko ang team leader ng isang grupo ng mga mananaliksik na Pilipino at Aleman na patuloy pa ring nag-aaral sa mga epektong dulot ng shift work sa mga empleyado).

Sa taong ito (na hindi pa tapos), ang dami ng post ko sa blog ay lumampas na sa pinakamaraming taunang produksiyon ko. At ngayong Setyembre lang ng taong ito, nalagpasan ko na ang dami ng mga sanaysay na nagawa ko sa buong 2010. Nitong mga nagdaang araw, sinikap kong magpaskil araw-araw sa mga birtuwal  na "pahina" ng blog na ito.

Naabutan ko pa ang mga panahon noong mas marami pang uri ng barya sa Pilipinas. Pero noong panahong iyon, wala na rin halos na halaga ang mga mamera , ang mga pakuwadradong barya na may mukha ni Lapu-Lapu at larawan ng Pandaca pygmea  sa likuran. Nagkakahalaga ito ng isang sentimo. Sa katunayan, kakaunti na lang din ang mga mamera noong panahon iyon, at madalas na lang na pinaglalaruan sila ng mga bata at hindi na ginagamit sa mga transaksiyon. Sa katunayan, sa isang pagkakataon, naaalala kong nakalunok ng isang mamera ang kapatid kong bunso, si Yeye; ibinitin siya ni Papa, hawak ang mga paa, at literal na itinaktak para mailuwa niya ito. Hindi pa nasiyahan, ang alaga naman naming itik ang napagdiskitahan; habang kumakain ito, nilagyan namin ni Yeye ng mamera ang kaniyang kainan, na agad namang nginasab ng pobre. Nang katayin ang itik bandang huli, nakita ang mamera sa kaniyang bituka, burado na ang mga dibuho sa magkabilang mukha.

Nasa elementarya ako nang unang pumutok ang phenomenon na siyang Eraserheads. Unang album. Larawan mula rito . Tandang-tanda ko pa nang mabalita noon na ang album nilang Ultraelectromagneticpop  ay ipa-recall; ang lahat ng tapes nila ay inalis sa mga tindahan dahil pinapalitan ng sensura ang liriko nilang may mura ng, well, mas "magaan" na mura.

Nabasa ko ang tungkol kay Jenny. Ang  istorya ng isang kabataang Aeta mula sa Tarlac na talagang nagsisikap para lang makapasok. Pinanood ko rin ang video ng interview ng Inquirer sa kaniya . Grabe. Dalawang oras na naglalakad sa delikadong mga daan ang batang ito para lang makapasok. Isip-isipin na lang kung ano ang kalagayan nito sa tag-ulan: maputik, madulas. Sa tag-araw naman: marumi, maalikabok. Kung minsan, wala pang pagkain ang bata. Pero hindi niya ito alintana; ayon sa kaniyang guro, lagi siyang pumapasok sa paaralan at aktibo sa mga gawain doon. Kaya naman matapos ang anim na taon, nagtapos siya sa elementarya noong Marso. At ngayon, ipinagpapatuloy niya ito sa high school. At gusto niyang maging guro upang makatulong din sa iba na tulad niya.

Masama ang pakiramdam ko ngayon. Buong araw lang ako nakahiga. Dahil sa unti-unting paglamig ng panahon sa pagdating ng taglagas, nilalagnat na naman ako. Hindi na (naman) ako pumasok. Pero pagdating ng mga alas-nuwebe ng umaga dito (alas-tres ng hapon sa Pilipinas), nagchat si Anjali. Nagtatanong kung online ba ako (lagi akong invisible). Habang nakahiga, nakapatong ang computer sa upuan sa tabi ng kama, nagchat ako ng isang mabilis na "yup" gamit ang isang kamay. Nagpatuloy pa siya: sabayan ko daw ang kanilang magdamagang puyatan para sa SPP. ***** Hindi ko alam kung paano nagsimula, pero dumating ang panahon na hindi na ako "Sir" kundi "Ama" kay Anjali at kay Abby. Siguro ay dahil sa itsura; mukha na talaga akong matanda sa edad ko, hehehe. Pero mas malamang, nagsimula iyon sa kantiyawan dahil sa pag-aalaga ko sa kanila bilang adviser. Kahit pa research lang ang pangunahin kong responsibilidad sa kanila, bandang huli ay naging papel ko na ri...

Kaninang umaga, pagsakay ko sa tram, may isang mama na hindi mapakali. Patayu-tayo siya, may sinasabi (siyempre hindi ko naintindihan kasi Aleman). Napapatingin sa kaniya ang mga tao, at ang ilang matatanda ay napapailing pa. Yun pala, nagmamadali siya. Siguro, ang pagsakay ko ay dahilan din ng pagkainis niya; sa mga oras na iyon, madalas na walang tao sa istasyong iyon, pero nagkataon namang na-late ako ng gising at ako lang ang tao. Napahinto pa tuloy ang dapat sana'y dederecho na lang na tram. Ang masama pa, pagkatapos kong sumakay, nag-berde na ang ilaw para sa mga kotseng pa-cross. Samakatuwid, naghintay pa ang tram. Pasensya na lang manong ...

Tungkol pala sa ESDA ang pinakauna kong post dito (well, actually dati nasa Friendster blogs ko iyon, nilipat ko lang dito). Ang pamagat nito ay hindi pa nagsisimula sa "tungkol sa" dahil hindi pa noon naiisip na lagyan ng unique na istilo ang aking pagsusulat. Iyon ang pinakauna kong blog post, noong mga panahong wala pa sa mga kaibigan at kakilala ko ang may blog; sino ba naman ang mag-aakala na lampas anim na taon ko na pala itong ginagawa. Ngayong umaga, may mga pangyayaring nagpaalala sa akin ng mga kaganapan na siya ring naging paksa ng una kong post.

Lumalamig na ang mga gabi. Ang makapal kong comforter na nakatupi at ginagawa kong unan ay nagagamit nang muli. Nagigising pa nga ako sa kalagitnaan ng gabi dahil sa ginaw. Hay naku. Tama nga ang supervisor ko. "Disappointing summer." May mga panahon din noong nakaraan na ang bilis magpalit ng panahon. Mabuti nga at hindi ako nagkasakit. Haay, isa na naman siguro itong weird na fluctuation.

Sumilip muna ako sa Wikipedia: Dapat sana'y magiging 72 na si John sa Oktubre kung buhay pa siya. Si Paul naman ay nag-70 noong Hunyo. Hindi ko alam kung kilala pa sila ng bagong henerasyon, pero kung tagumpay lang din naman ang pagbabasehan, wala pang nakapantay sa dalawang ex-Beatle na ito pagdating sa paglikha ng mga awiting pumatok sa lahat. Nang gawin ni Danny Boyle ang opening ng Olympics nitong nakaraan, isa lang ang nasa isip niya: ang itanghal ang mga bagay na maipagmamalaki ng Gran Britanya sa mundo. Ang finale? Isang pagtatanghal ni Paul McCartney ng Hey Jude na sinabayan ng buong stadium. Ang sabi mismo ni Boyle , nais niyang itanghal ang songwriting skills ni Paul. Itinuturing niya itong isa sa mga maipagyayabang ng UK. Kung buhay kaya si John, sino kaya ang pipiliin ni Boyle na magtanghal?

Ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon para basahin ang Filipino transcript ng pahayag ni Tricia Robredo sa libing ni Sec. Jesse Robredo. Malungkot na okasyon iyon -- kamamatay pa lamang ng kaniyang ama -- pero waring mas nakakaantig ang casual at comedic na eulogy ni Tricia. Alam mong wagas ang mga salitang iyon. Galing iyon sa "pinakaiyakin" at "pinakamadrama" sa magkakapatid, gaya ng paglalarawan mismo ni Tricia sa kaniyang sarili.

Busy ka na siguro? Balita ko ay magtatapos ka na. Tinatapos mo na siguro ang dissertation mo. Talagang hindi iyan madali; nadaanan ko yan (ugh... ayoko nang alalahanin). But then again, sasabihin ng mga tao, " Ikaw naman yan e! "