tungkol sa mga bagay na kailangan
Kaninang umaga, pagsakay ko sa tram, may isang mama na hindi mapakali. Patayu-tayo siya, may sinasabi (siyempre hindi ko naintindihan kasi Aleman). Napapatingin sa kaniya ang mga tao, at ang ilang matatanda ay napapailing pa.
Yun pala, nagmamadali siya. Siguro, ang pagsakay ko ay dahilan din ng pagkainis niya; sa mga oras na iyon, madalas na walang tao sa istasyong iyon, pero nagkataon namang na-late ako ng gising at ako lang ang tao. Napahinto pa tuloy ang dapat sana'y dederecho na lang na tram.
Ang masama pa, pagkatapos kong sumakay, nag-berde na ang ilaw para sa mga kotseng pa-cross. Samakatuwid, naghintay pa ang tram. Pasensya na lang manong...
*****
Aba, akalain mo nga naman...
Pagkatapos mag-Go ng aming tram, pinagbigyan nito ang isang bus; nauna ito sa amin. Ang susunod kasing istasyon ay isang Doppelhaltestelle (Dual Stop), hintuan ng tram at bus. At gaya ng ginagawa ng mga drayber, nagkawayan pa sila.
Dahil sa pagsingit ng bus, muli kaming inabot ng paghinto sa kasunod na intersection. Umingay na naman si kuya.
Maya-maya pa, dumating na kami sa istasyon. Naunang magbaba ang bus. Pagkatapos, saka kami huminto. Pagbukas pa lang ng pinto ay nagtatatakbo na ang inip na inip na inip na pasahero, siguro'y nagmumura na habang papalayo.
*****
Bakit kaya ganun: wari bang madalas, kapag may bagay na kailangang-kailangan ka, saka naman ito hindi pwede, wala. Tulad ni kuyang nagmamadali kanina; kung kelan naman niya gustong maging mabilis ang tren, saka naman inabot ng kung anu-anong aberya.
Dati naman, sa UP pag pauwi na o sa Ortigas pag pumupunta ako kay Steph, naranasan ko ito sa taxi. Kung hindi mo kailangan, saka sila marami, hihinto pa sa harap mo o bubusinahan ka pa. Pero kapag kailangang-kailangan mo, saka naman hindi sila pwede, minsan pa nga ay talagang wala.
Kung minsan nga, "dinadaya" ko na ang pagkakataon kapag kailangan ko ng taxi; habang naglalakad ay ibinubulong ko nang malakas: "Hindi ko kailangan ng taxi!", umaasang gagana ang "panlilinlang". Kung minsan naman ay nakikipagbiruan naman ako sa sarili kapag hindi ako nagmamadali: "Sigurado, may taxing dadaan!", at madalas naman akong tumatama.
*****
Hindi lang iyan.
Bukod sa karanasan ng naiinip na pasahero o ng "nananadyang" taxi, nariyan din ang gamit na nandiyan lang nung hindi mo kailangan pero wala na nung kailangan mo na. Na lilitaw pag di mo na ulit kailangan.
Pati sa mga tao, may ganito rin. Kaya naman may mga liriko tayong naririnig sa mga awit: "Nasaan ka... kailangan kita..." o kaya naman ay "You left me just when I needed you most..."
Sa mga napagtanungan ko, walang may alam kung ano ang tawag sa "Law" na ito. Wala ring masyadong makapagpaliwanag.
Sa kaso ng taxi, ang pinaka nakakakumbinsing paliwanag ay na sabay-sabay halos ang mga oras na kailangan ng mga tao ito. Kaya mas madalas na hindi ka nakakakuha, dahil marami kayo.
Pero paano naman yung karanasan ni Kuya? O yung nawawalang gamit o tao? Sabi naman ng iba, psychological na lang daw iyon; naidiriin ang kawalan dahil kailangan mo, pero ang totoo, mga random na pangyayari lang ito sa buhay.
*****
Siguro ay tinuturuan lang tayo na huwag masyadong maghangad?
O na may mga bagay na hindi talaga natin makukuha?
Ewan ko.
Siguro ay sadyang mapagbiro lang talaga ang tadhana. ●
Yun pala, nagmamadali siya. Siguro, ang pagsakay ko ay dahilan din ng pagkainis niya; sa mga oras na iyon, madalas na walang tao sa istasyong iyon, pero nagkataon namang na-late ako ng gising at ako lang ang tao. Napahinto pa tuloy ang dapat sana'y dederecho na lang na tram.
Ang masama pa, pagkatapos kong sumakay, nag-berde na ang ilaw para sa mga kotseng pa-cross. Samakatuwid, naghintay pa ang tram. Pasensya na lang manong...
*****
Aba, akalain mo nga naman...
Pagkatapos mag-Go ng aming tram, pinagbigyan nito ang isang bus; nauna ito sa amin. Ang susunod kasing istasyon ay isang Doppelhaltestelle (Dual Stop), hintuan ng tram at bus. At gaya ng ginagawa ng mga drayber, nagkawayan pa sila.
Dahil sa pagsingit ng bus, muli kaming inabot ng paghinto sa kasunod na intersection. Umingay na naman si kuya.
Maya-maya pa, dumating na kami sa istasyon. Naunang magbaba ang bus. Pagkatapos, saka kami huminto. Pagbukas pa lang ng pinto ay nagtatatakbo na ang inip na inip na inip na pasahero, siguro'y nagmumura na habang papalayo.
*****
Bakit kaya ganun: wari bang madalas, kapag may bagay na kailangang-kailangan ka, saka naman ito hindi pwede, wala. Tulad ni kuyang nagmamadali kanina; kung kelan naman niya gustong maging mabilis ang tren, saka naman inabot ng kung anu-anong aberya.
Dati naman, sa UP pag pauwi na o sa Ortigas pag pumupunta ako kay Steph, naranasan ko ito sa taxi. Kung hindi mo kailangan, saka sila marami, hihinto pa sa harap mo o bubusinahan ka pa. Pero kapag kailangang-kailangan mo, saka naman hindi sila pwede, minsan pa nga ay talagang wala.
Kung minsan nga, "dinadaya" ko na ang pagkakataon kapag kailangan ko ng taxi; habang naglalakad ay ibinubulong ko nang malakas: "Hindi ko kailangan ng taxi!", umaasang gagana ang "panlilinlang". Kung minsan naman ay nakikipagbiruan naman ako sa sarili kapag hindi ako nagmamadali: "Sigurado, may taxing dadaan!", at madalas naman akong tumatama.
*****
Hindi lang iyan.
Bukod sa karanasan ng naiinip na pasahero o ng "nananadyang" taxi, nariyan din ang gamit na nandiyan lang nung hindi mo kailangan pero wala na nung kailangan mo na. Na lilitaw pag di mo na ulit kailangan.
Pati sa mga tao, may ganito rin. Kaya naman may mga liriko tayong naririnig sa mga awit: "Nasaan ka... kailangan kita..." o kaya naman ay "You left me just when I needed you most..."
Sa mga napagtanungan ko, walang may alam kung ano ang tawag sa "Law" na ito. Wala ring masyadong makapagpaliwanag.
Sa kaso ng taxi, ang pinaka nakakakumbinsing paliwanag ay na sabay-sabay halos ang mga oras na kailangan ng mga tao ito. Kaya mas madalas na hindi ka nakakakuha, dahil marami kayo.
Pero paano naman yung karanasan ni Kuya? O yung nawawalang gamit o tao? Sabi naman ng iba, psychological na lang daw iyon; naidiriin ang kawalan dahil kailangan mo, pero ang totoo, mga random na pangyayari lang ito sa buhay.
*****
Siguro ay tinuturuan lang tayo na huwag masyadong maghangad?
O na may mga bagay na hindi talaga natin makukuha?
Ewan ko.
Siguro ay sadyang mapagbiro lang talaga ang tadhana. ●
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento