tungkol sa kung saan saan

hindi pa nakakaraan ay lipos ng kaguluhan at lito ang sangka-UP-han. nariyang suspindihin ang Lantern Parade dahil sa mga bantang panseguridad. nariyang magningning sa mga butil ng liwanag ng kandila ang Quezon Hall at mga hakbang paakyat ng AS dahil sa vigil ng mga estudyanteng tutol sa pagtaas ng bayarin. nariyan ang naghayu't ditong mga konseho at admin ng iba't ibang kolehiyo na nagsagawa ng sariling bersyon ng parada. at nariyan din ang di-mabilang na mga tao, isang haluang pangkat ng mga estudyante't bisita na nagkasya na lamang sa manaka-nakang pagbili sa mga tindahan sa palibot ng Sunken Garden. sa gitna ng gayong tagpo ay tinungo ko ang PH3234, naupo sa aking mesa at sabik na naghintay sa mga susunod na kaganapan. tahimik ang malamig na silid, anupat halos marinig ko ang paghugos ng dugo mula sa nagdudumali kong puso. subalit nang sumunod na araw, isang malaki (at kakatwang) pagkakaiba ang namasid. tapos na ang apoy, at naabo na rin ang baga. sinalubong ako ng ...

pinapawi ng disyembre ang init ng panahon. daig pa ng hangin sa labas ang supercool settings ng aircon sa 3234. subalit higit sa lahat ng inaabangan (ko) kapag disyembre ay ang pagpawi nito sa init (ng ulo) at tensyong dala ng trabaho. ang bakasyon ay isang pagkakataon upang magbulay-bulay tungkol sa natatagong kapayapaan ng tila-magulong buhay. at magpasalamat sa mga pagpapalang tinanggap.

may nanliligaw sa "anak" ko sa org, at marami siyang tanong. marami kasi siyang gustong sabihin pero hindi masabi. isa lang ang sinabi ko sa kanya nung itanong nya kung ano ang gagawin sa ganitong sitwasyon: "kung ayaw mo, SABIHIN mo. kung gusto mo, IPARAMDAM mo." yan kasi ang hirap sa pag-ibig. walang step by step procedure (mabuti pa ang magturo ng physics lab), at hindi naman pwedeng i-trial-and-error dahil damdamin ang nakataya. laging case-to-case basis, walang generalization na pwedeng gawin. isa pang dahilan kung bakit napakaikli ng sagot ko ay ito: ako mismo ay hindi expert pagdating diyan. ayokong magaya siya sa amin ng "nanay" niya. unti-unti kong namamalayan na nagiging "tatay" na talaga ako sa kanya. gaya ng mga tunay na tatay na nagtatrabaho buong maghapon at pagod pag-uwi, nabawasan, kung hindi man lubusang nawala, ang panahong ginugugol ko kasama ang "anak" ko. buti na lang at meron siyang "asawa", si...

http://rcbatac.blogspot.com/2006/05/tungkol-sa-ako-ikaw-at-siya.html Abalang-abala ako ngayon sa pag-intindi sa mga estudyante ko. Kung paano sila matututo (at papasa). Ikaw yata, nasa kung saan. Hindi ko alam. Basta sa isip ko napi-picture kita na may desk sa isang opisina, papasok ng alas-otso at lalabas nang alas-singko. Sa katapusan ng buwan, susuweldo. Siya ,nandito pa rin. Nagkakasabay kami sa paglalakad minsan papunta sa Vinzons o Katipunan. Di pa siya guma-graduate. Pero malapit na yata. Ganyan talaga. Minsan hindi natin makukuha ang mga bagay na gusto natin. (Teka, sino ba ang sinasabihan ko nito: ako , ikaw , o siya ?)

sabi nga ni grace, ang love story mo daw ay isang libro. isang bukas na libro na ang mga pahina ay nababasa ng lahat. sa maiksing usapan namin, para bang pinapalabas nya na isa akong section o chapter sa librong iyon. pero hindi. isa akong side note. isang comment na isinulat sa post it (tulad ng madalas mong ginagawa) at idinikit sa gilid. malamang nga, sa ngayon, wala na ako sa pagkakadikit na iyon. keri lang. keber. dalawa lang ‘yan e: makidikit sa bagong libro o magsulat ng sarili.

Tapos na ang klase, pero hindi pa ako umuuwi. Hindi pa kumpleto ang araw ko kapag hindi pa dumarating ang ganitong pagkakataon. After all, ang root word naman ng "maghapon" ay "hapon"; kaya para sa akin, matapos ang malalim na gabi, mahabang umaga at mainit na tanghali, nagsisimula pa lang ang essence ng pagpasok ko sa school. Ikaw rin. Naroon ka rin sa loob ng silid-aralan tulad ko, kahalubilo ng iba pa nating kamag-aral na kung anu-ano ang pinagkakaabalahan. Ikaw ang aking isla sa gitna ng malawak na dagat ng mga usapan at kulitan. Ikaw ang sumasagip sa akin mula sa pagkakatangay ng iba’t-ibang alon ng personalidad sa maliit na mundo ng klase. May apat na taon din akong na-stranded sa iyong mga baybayin. Siya ? Wala siya. Wala na siya. Gugugulin niya ang hapon sa labas. Ako ang magtatanong. Kukumustahin ko ang buhay mo, na para bang hindi ko namamasdan ang kabuuan nito. Magtatanong ako sa mga nangyari sa araw mo, na para bang hindi mo ako kasama mula...

binibiro pa nila ako. "ipadala natin sa ‘Maalaala Mo Kaya’ yung kwento mo!" pang-aasar ng isa. "magaling ka namang magsulat e." "tapos i-request mo na si jericho [rosales] ang gumanap bilang ikaw," dugtong ng isa pa, habang humahagikhik. actually, wala akong issue dun sa pagganap ni echo bilang ako (hahahahahahahahahhaha!!!). sa totoo lang, hindi rin naman issue sa kin yung ipadala ang kwento ko sa MMK. yung mga lumalabas kasi ngayon na kwento sa MMK ay mga kakaibang kwento, mga kwento ng extraordinaryong hirap na dinanas ng iba. marami ang naantig. kapag ipinadala ko naman ang kwento ko, isa naman itong istorya na napaka-ordinaryo, napaka-common. marami ang makaka-relate. ang isyu nga lang sa kin, yung aktuwal na pagsusulat. mahirap magsulat kapag ang bawat pluma na kumakaskas sa papel ay isang punyal na sumasaksak sa pagkatao. mahirap magsulat kapag ang bawat tuldok at guhit ay isang patak ng dugo mula sa sugatan mong puso. mahirap magsu...

bukod sa nasa harap ang pinakamatangkad at nasa likod ang pinakamaliliit (hay naku, ang galing talagang mag-pose ng mga tao!), marami pang nakakatawa sa picture. mga bagay na iba, nagpapaalala sa nakaraan. sa labindalawang tao sa larawang ito (fine, trese kung kasama si einstein), tatlo na ang naging presidente, tatlo na rin ang naging vice president, dalawa ang naging treasurer, isa ang naging memcom head, isa ang naging secretary at isa ang naging acadcom head. hindi na nakasalamin si steph; nakasalamin na si george at si ralph. nakagraduate na si cats at alen, at nasa amerika na si alnon. at higit sa lahat, nasunog na ang tambayang ito. pero nandito pa rin ang UPPA. babay PA! kaya nyo yan!

nasaan na nga ba ang "the teeth"? isa sila sa mga banda na umusbong noong dekada 90, sa panahong tinatawag ko na unang bugso ng alternatibong rock na pinoy (ang ikalawang yugto ay ngayon, sa pangunguna ng bamboo, rivermaya, at iba pa). sa aking sariling klasipikasyon, nabibilang sila sa mga bandang tinatawag kong "minor bands," dahil relatively ay mas konti ang sumikat nilang kanta kung ikukumpara sa mga tinatawag ko namang "major bands" na kinabibilangan ng eraserheads at rivermaya. naalala ko lang sila dahil sa mga panahong ito na nahihilig ako sa videoke, madalas na kinakanta ko ang kanilang "prinsesa." ilan lang ang kantang ito sa mga kantang "masarap" awitin para sa akin. kuhang kuha ko ang range ng boses ng kumanta. mula sa mababang pasimula hanggang sa pataas na pasigaw na chorus. masarap din kasing magpaka-rakista kung minsan, kahit man lang sa kanta at attitude. pero kahit masarap kantahin ang "prinsesa," ma...

nitong nakaraang mga linggo ay nakagawian ko nang maghanap ng chords ng mga kanta. pagkatapos ay haharap na ako nyan sa PC, suot ang head phones, sinasabayan ang pagtugtog ng mp3 ng mga kantang napili ko ng pagtugtog ko sa gitara. kapag medyo gamay ko na, nakakasabay na rin ako sa pagkanta. on the average, mga 2-3 hours kong kaulayaw ang gitara ni utol, sa mtinding pagseselos ni utol at ng cellphone ko. haha. ang cellphone ko. ang aking maaasahang buddy pagdating sa ganitong mga long weekend at summer vacation noon. ngayon, forever nalang syang nakakabit sa USB port sa likod ng PC, at from time to time ay pinupuno ng pictures at mp3. iba kasi ang sitwasyon noon. noong sinaunang panahon (SINAUNA; as in MATAGAL na: mga five years na ang nakakaraan), hindi ko mabitiwan ang cellphone ko pagdating ng bakasyon. kapag may suspension dulot ng bagyo, laging nasa bulsa ko ang cellphone ko; kapag nag-ingay na yan, may balita na mula sa mga barkada at kaklase. kapag summer, hindi lumalamp...

nakakasilaw ang entablado. pilit na sumisilip ang papalubog nang araw. para bang ayaw palampasin ang mahalagang pangyayaring ito. tulad ko. napakarami kong plano. para sana sa iyo. pero hindi ko maisakatuparan. tinatanaw kita mula sa malayo. tanaw pa kita, pero malayo ka na. halos hindi ko na mawatasan ang iyong anyo. hindi na malinaw ang iyong dibuho sa gitna ng karamihang ito. hindi ka na lumulutang sa gitna ng karagatang ito ng puting blusa at sablay. waring nalingat lang ako. ang huli ko kasing pagkakaalala ay abot tanaw pa kita. abot kamay pa nga yata. sa bilis ng oras, ang mga sandaling iyon ng pagsasama natin ay isang malayong nagdaan na pala. hindi ako nakapaghanda. lalo ka nang naglaho sa dilim ng gabi. ang mga ilaw ng bulwagang quezon ay hindi naging sapat upang ipaaninag ka. dumagdag pa ang malamig na ihip ng hangin sa drama ng pag-iisa. at hayun, minamasdan kita, palayo nang palayo, paliit ng paliit sa paningin. hanggang sa tuluyan ka na kitang di makita. tu...

tamang-tama ang subtitle. comment ito dapat. isang maikling comment sa entry na ito ni Bei. eto nga dapat ang isusulat ko eh: "ang luvlyf, parang bonus points sa isang exam. di mo na kelangan kapag perfect ka na. "but then again, who wouldn’t want to be more than perfect?" (1) di mo na kelangan kapag perfect ka na. e pano kung di ka perfect? at take note, maraming tao ang hindi perfect sa kanilang "exam." (2) at kung sakali mang perfect ka na sa "exam," sayang naman kung palalampasin mo ang chance na maging more than perfect.

lahat ng bagay ay may sarili nitong panahon. hindi ako naniniwala sa tadhana, pero naniniwala akong totoo ang naunang pangungusap na ito. may tamang panahon para sa pagdating ng mga bagay, inaasahan man o hindi. sa tingin ko, subconsciously ay inihahanda pa natin ang sarili natin kaya hindi pa nagaganap ang ilang mga bagay na inaasahan natin. nag-iipon tayo: ng lakas ng loob, ng panahon, ng pera, o ng kung anu-ano pang mga bagay na dapat ipunin. nag-aantay tayo: ng tamang timing, maganda at madaling pagkakataon. ito ang dahilan kung kaya hindi pa naisasakatuparan ang mga balak natin. pero darating ang panahon, hindi na natin makakayanan ang pagdadala sa mga inipon natin; mapupuno na tayo. hindi na natin mahihintay ang mas maganda pang panahon; mamadaliin na tayo ng nalalabing oras. pipilitin tayo ng pagkakataon na ilabas ang mga bagay na itinago natin. sa panahong iyon, gagawa na tayo ng hakbang. unti-unti man o biglaan, maisasagawa na natin ang ating mga plano, ang atin...

meron akong kaibigan nung bata pa ako. Jerome ang pangalan niya. dalawang taon din ang tanda ko kay Jerome. apo siya ng kapitbahay namin, ang matandang babaing tinatawag namin na si Nanay Trudis. nakasama ko sila mula sa gulang na pito (grade 1 ako nun) hanggang mga 14 (third year high school). pagkatapos noon ay hindi ko na nakita pang muli si Jerome at ang pamilya niya; may nakapagsabi na sila’y nasa Las Pinas, pero sa pagkakaalam ko talaga ay nasa Gumaca, Quezon Province sila. matagal man kaming hindi nagkita, maraming alaala ng kabataan ang nananauli sa aking isipan kapag naaalala ko si Jerome. mahilig kami sa basketball (well, sa case ko, noon yun, kasi mas matangkad ako sa kanya at sa mga pinsan ko. ngayon, hindi na.). iginawa pa nga kami ng tatay ko ng isang ring na ipinako sa puno ng guyabano sa likod na bakuran namin. sa mga larong iyon, lagi kaming nagiging magkakampi ni Jerome, dahil sa aming height (na tamang-tama pang 2 on 2). siya ang mas maliit kaya guwardiya siya; ...

ito ang analogy na nadevelop ko nang kausap ko si phoebe at si steph kanina. ang puso natin ay maihahalintulad sa isang basket. siyempre, iba’t iba ang laki nito depende sa bawat tao. ang mga taong nakakasalamuha natin sa ating buhay ay naglalagay ng iba’t ibang bagay sa ating "basket." may mga bagay na magaan. may mga bagay na mabigat. depende sa bigat ng isang bagay kung gaano naging kahalaga sa atin ang isang tao. may mga tao na sa simula pa lang ay malaki at mabigat na bagay na ang inilagay sa ating "basket." sila ang mga nagiging silay at crush natin. tawag naman ng iba sa kanila, "love at first sight " daw. pero, sa totoo lang, sila yung mga madaling kalimutan. dahil iisang piraso lamang ang inilagay nila sa ating puso, madali itong ihagis palayo. pero, sa kabaligtaran naman, may mga taong naglalagay ng maliliit at magagaang bagay sa ating "basket." paunti-unti. dahan-dahan, pero patuloy. araw-araw ay dinadagdagan nila ng mal...

dahan-dahang sumikat ang pebo sa silangan. ang mainit na simoy ng hanging abril ang nagpadilat sa aking mga mata. tirik na ang araw. nagsasabog ito ng gintong liwanag na pumupuno ngayon sa maliit na sala. alas-otso na pala. ilang oras din akong nakatulog sa sofa. sa pagbalikwas ko ay saka naman dumapo ang isang maya sa nakabukas na bintana, itinagilid ang kanyang ulo sa isang anyong nagtataka. hindi ko siya masisisi. maging sino man marahil ay maguguluhan sa aking anyo - pagod, puyat, at para bang napakaraming ginagawa sa panahong lahat na yata ng estudyante’y nagpapahingalay. lalo pa kung iisipin na ako’y nakatakdang magtapos sa susunod na ilang mga araw. nakakapagtaka. nakakatawa pa nga kung iisipin. subalit sa kabila nito’y heto pa rin ako, pinipindot ang buton upang buksan ang computer, muling gagawa, muling magtatrabaho. pero para mapaiba naman, ipinasiya ko munang magmasid sa mga larawan na pumupuno ngayon sa aking desktop. mga larawan ng masasayang lumipas. mga iki...

"akala ko kasi noon crush ko si ____________ kasi andami naming pagkakatulad." hindi ko alam na sa pamamagitan ng mga salitang iyon, na diretsahang binanggit, ay aamin siya. sa pamamagitan ng isang napakasimple subalit napakatotoong salita ay ilalabas niya ang mga saloobing itinago sa loob ng matagal na panahon. "pero wala na. ngayon, wala na." ilang beses niyang inuulit ang mga pananalitang ito habang binabaybay namin palabas ang tahimik na mga hallway ng NIP. pero sa pagkakataong ito, nakadama ako ng kung anong lungkot sa tono ng kanyang boses. may kung anong hinanakit at sakit. na lalong nagpangyaring hindi ko siya paniwalaan. hindi; hindi ko siya pinapaniwalaan. pero hindi ibig sabihin na hindi ko siya naiintindihan. hindi ibig sabihin na hindi ko siya iniintindi. iisa ang pait ng kinimkim na kahapon. iisa ang bigat ng damdaming humulagpos mula sa kaibuturan ng puso. kaya ko siya naiintindihan. kaya ko siya iniintindi. sa lab kanina ay naroon si...

nakakapagod mag-stairs. lalo na kapag limang palapag o higit pa ang aakyatin mo. at kung ang pupuntahan mo pa ay isang pormal na pagtitipon, baka mawala na ang lahat ng bakas ng pagiging-presko sa katawan mo kapag nilakad mo ang ilang daang hakbang ng stairway. sa ganitong mga pagkakataon, kumbinyente ang mag-elevator. pagharap mo pa lang sa pinto ng elevator, excited ka na. siyempre, hindi dun sa mismong pagsakay sa elevator (unless, first time mo). excited ka na para dun sa kung anuman ang pupuntahan mo sa ikalimang palapag. kung naka-amerikana ka, malamang na inaayos mo na ang iyong kurbata matapos pindutin ang buton na nakaturo paitaas at naghihintay na bumukas ang pinto sa iyong harapan. pero, siyempre, hindi lang naman ang pupuntahan mo ang nasa ikalimang palapag. meron pang ibang opisina o function hall na naroon. kaya, sa mga sandali na naghihintay ka para makapasok sa elevator, may iba pa na nakaabang din. mga taong tulad mo ay nakapustura. mga taong di mo kilala. sa ...

Na-summarize na ng Eraserheads ang ideya ng usapan namin ni Phoebe nang gabing iyon. "Wag kang matakot na matulog mag-isa…" …kapag nag-oovernight sa Instru. O, sa kaso niya, sa big room ng Photonics (na konektado din sa Instru). Bago kami umuwi ni Phoebe ay kung anu-anong mga ghost stories ang pinag-usapan namin tungkol sa aming magkadikit na lab at sa mga nakakatakot na mga karanasan dito ng ibang mga tao. Ang mga umuugang table at naggagalawang mga upuan. Ang mga bagay na lumulutang at mga babaeng nagpapakita. Dahil sa pagiging semi-haunted ng aming mga lab ay isang achievement talagang maipagmamalaki ang makapag-overnight dito lalo pa kapag nag-iisa. Hindi ko masisisi si Frances. ( See first paragraph of her blog entry ) Buti na lang, nang gabing iyon ay sobrang pagod ako kaya nakatulog ako agad. "Wag kang matakot na umibig at lumuha…" Nang i-compose ni Ely ang kantang ito, bakit kaya "lumuha" ang kasunod ng "umibig"? Dahil ba...

ilang mga kakilala ang nasalubong ko kanina. nakakagulat, dahil sabado at inaasahan kong walang tao. isang labmate, isang dating kaklase sa isang subject, isang ka-org. lahat sila ay kinawayan ko, subalit iisa ang naging reaksiyon nila. silang lahat ay nagtataka sa pagkakunot ng noo ko. ni hindi man lang daw ako ngumiti. sa dami ng dapat pang asikasuhin sa nalalapit na thesis defense at, ultimately, sa graduation, hindi ko na mapigilang mag multi-tasking. lahat ng bagay ay naka-queue na sa utak ko for processing, at sa dami ay para bang wala nang rest period na nagaganap. kahit pa naglalakad ako, kumakain, kahit nga yata pati sa pagtulog at pananaginip ay nagpoproseso ako ng impormasyon, nagpaplano ng susunod na hakbang. kaya sa sobrang ka-busy-han ay lagi na akong mukhang seryoso, nakasimangot, kung minsan pa nga ay parang papatay ng tao. pero sa totoo, may tuwa na natatago sa kaloob-looban ng pagkatao ko. tuwang nagmumula sa katotohanan na makakapagpahinga na ako matapos ang l...

It’s been cold summer nights since we drifted apart Cold summer nights since you’ve walked out that door… "Cold Summer Nights," FrancisM, circa 1990 Pagkalamig-lamig ng aircon sa Instru, ang lab na kinauugnayan ko. Kailangan kasi ang gayon para sa mga computer, lalo na sa cluster na nasa ibaba ng staff area. Kaya naman matapos ang mainit na mock defense ng adviser ko sa kanyang dissertation (kung saan literal akong pinagpawisan) ay Instru kaagad ang tinungo ko. Para bumalik sa trabaho. Para magpalamig. Ng katawang ligo sa pawis at ng ulong windang sa tensyon. Maya-maya pa’y naramdaman ko ang lamig sa lab. Ipinasiya ko nang umuwi kahit di ko pa tapos gawin ang revisions ng thesis ko. Paglabas ko sa lab ay siguradong mainit na ulit, iniisip ko. Simula na kasi ng summer. Sumabay sa paglabas ko ang nagugutom na si Tons. Maghahanap siya ng kainan sa dis-oras ng gabi.  Binaybay namin ang tahimik na mga hallway na umaakay sa mga pinto ng Llamas Science Hall, nag...

Nagsimula sila sa pamamagitan ng pagbutas sa sementadong bangketa. Bawat bayo ng jackhammer ay nakikipagtunggali sa musika mula sa speaker ng computer. Buhay na buhay tuloy ang eksena sa "Waiting for the Bus" ni Ely, feel na feel ang tagpo sa kalye. Oks lang naman sana kung wala akong ginagawa. Kaso nga lang, kasagsagan noon ng pagmamadali para sa thesis deadline, at nasa kalagitnaan pa lang ako ng labanan, wika nga. Kaya sa gitna ng mapanghamong ingay ay nakikipagbaka ang isip ko sa paghalukay sa makabuluhang mga salita, umaasang gagawin ng compilation ng Eraserheads ang trabaho nitong tabunan ang gulo sa labas. Nakakapagod pala. Nakakabaliw. Nang mapansing malapit na akong lumampas sa hangganan ng katinuan, ipinasiya kong magpahinga. Pinanhik ang kama at lumatag sa ibabaw nito. Gusto ko sanang marepresko ang isip ko at maalis ang mga alalahanin. Mas maganda sana kung makatulog. Pero sa unang saglit na iwaksi ko ang thesis deadline sa isip ko ay agad kang p...

ewan ko kung may na-violate akong rights dito sa pag-publish ko ng tulang ito dito; basta ang alam ko, ito ay tula KO. Ang Pag-ibig ay Pagtambay sa UPPA nang Sabado ng Hapon Pag-ibig? Para ‘yang pagtambay Sa PA nang Sabado ng hapon Mag-isa ka, at may hinihintay Na dumating; at di maglaon May kaluskos sa sahig at lagitik sa pinto May kakatok at papasok At ikaw, matutuwa ka! Paano’y di ka na nag-iisa Hindi pala siya ang hinihintay mo Papasok sya at tatabi sa ‘yo Mag-uusap kayo ng kung anu-ano Mababaw ma’t malalim; saan ma’t kanino At darating na sya Ang hinihintay mo talaga Na dahil nakitang ma’y kausap ka pa Ay aalis muna upang di makaabala… Walang ibang iniwan kundi gamit sa mesa Walang ibang sinabi kundi, “Sandali po…” Wala kang narinig; wala kang napuna Hanggang lumabas sya at kumalabog ang pinto. Pag-ibig? Para ‘yang pagtambay ulit Sa PA nang Sabado ng hapon At pag-asam-asam sa bawat lagitik At panghihinayang sa bawat pagkakataon

(Break muna from thesis printing. Nasa page 6 pa lang naman e.) I was with Steph and Erika one Friday morning talking about… well, depressing things. We were listening to mp3s stored in my phone. While listening to an acoustic rendition of Crowded House’s "Don’t dream It’s Over," (see my blog entry for lyrics) Steph remarked, jokingly: "Wala na! It’s over!" Erika, who admitted later on she knows only a single line from the song (the line from the chorus that says: "hey now, hey now, Don’t dream it’s over"), said in Filipino: "That’s exactly what the song says; Stop dreaming, it’s over!" I almost agreed with such an overly negative and even more depressing interpretation when i recalled the context of that line: "When the world comes in/ They come…to build a wall between us/ We know they won’t win." It is only now that I realized how symbolic that situation can be. It reminded me how most events in life can mean two (o...

nanood ako ng documentary ng abs-cbn tungkol sa edsa ng 1986 (binanggit ko yung year; ayoko nang magpangalan in terms of number kasi maraming kumukuwestiyon sa edsa "dos" at "tres" na para bang nagkaroon na ng kahulugan ang pangalang edsa maliban sa epifanio de los santos avenue. anyway…). gusto ko lang linawin ang ilang bagay: hindi ako ganoon ka-interesado sa mga pangyayari noon sa sikat na lansangan. inaakala kong sapat na ang nalalaman ko tungkol dito. at hindi ako nag-uubos lang ng oras at walang magawa at walang ibang mapanood. sa totoo lang, gising pa ako nang mga oras na iyon dahil ginagawa ko ang aking thesis. nakakatawa pero ang dahilan kung bakit ko iyon pinanood sa kabila ng lahat ay ang host: ang crush kong si bianca gonzales (na crush din ni zanjoe; sang-ayon ako sa sinabi ni zanjoe: ’sino ba namang lalaki ang hindi magkaka-crush kay bianca?’ =P) pero, marami akong natutuhan. sulit naman pala ang panonood. ang istorya ng 1986 ay hindi isa...