nitong nakaraang mga linggo ay nakagawian ko nang maghanap ng chords ng mga kanta. pagkatapos ay haharap na ako nyan sa PC, suot ang head phones, sinasabayan ang pagtugtog ng mp3 ng mga kantang napili ko ng pagtugtog ko sa gitara. kapag medyo gamay ko na, nakakasabay na rin ako sa pagkanta.
on the average, mga 2-3 hours kong kaulayaw ang gitara ni utol, sa mtinding pagseselos ni utol at ng cellphone ko.
haha. ang cellphone ko. ang aking maaasahang buddy pagdating sa ganitong mga long weekend at summer vacation noon. ngayon, forever nalang syang nakakabit sa USB port sa likod ng PC, at from time to time ay pinupuno ng pictures at mp3.
iba kasi ang sitwasyon noon.
noong sinaunang panahon (SINAUNA; as in MATAGAL na: mga five years na ang nakakaraan), hindi ko mabitiwan ang cellphone ko pagdating ng bakasyon. kapag may suspension dulot ng bagyo, laging nasa bulsa ko ang cellphone ko; kapag nag-ingay na yan, may balita na mula sa mga barkada at kaklase. kapag summer, hindi lumalampas ang mga araw na hindi ako nakakatanggap ng mensahe kung nasaan ang mga tao, anong gala, anong gimik, anong probinsya ang destinasyon.
sa ibang salita, ang cellphone ko noon ang taling nagbubuklod sa akin sa mga kaibigan ko hanggang sa matapos ang pansamantalang paghihiwalay.
iba na ngayon.
hindi na ito suspension o summer vacation. hindi na ito basta isang long weekend (kahit pa loooooong weekend, di ito papasa).
ito ay isang indefinite vacation. binago ng graduation ang takbo ng buhay-buhay. hindi na applicable ang salitang "pansamantala" para i-describe ang paghihiwalay. at higit sa lahat, baka wala nang babalikan.
kaya ang cellphone ay hindi na isang taling bumubuklod. isa na itong latigong humahagupit. bawat tunog ng cellphone ko ngayon ay torture, isang constant reminder na hindi na maibabalik sa dati ang lahat.
kaya gitara na lang ang binabanatan ko.
sa ngayon, makakabisado ko na ang chord pattern ng isang kanta:
on the average, mga 2-3 hours kong kaulayaw ang gitara ni utol, sa mtinding pagseselos ni utol at ng cellphone ko.
haha. ang cellphone ko. ang aking maaasahang buddy pagdating sa ganitong mga long weekend at summer vacation noon. ngayon, forever nalang syang nakakabit sa USB port sa likod ng PC, at from time to time ay pinupuno ng pictures at mp3.
iba kasi ang sitwasyon noon.
noong sinaunang panahon (SINAUNA; as in MATAGAL na: mga five years na ang nakakaraan), hindi ko mabitiwan ang cellphone ko pagdating ng bakasyon. kapag may suspension dulot ng bagyo, laging nasa bulsa ko ang cellphone ko; kapag nag-ingay na yan, may balita na mula sa mga barkada at kaklase. kapag summer, hindi lumalampas ang mga araw na hindi ako nakakatanggap ng mensahe kung nasaan ang mga tao, anong gala, anong gimik, anong probinsya ang destinasyon.
sa ibang salita, ang cellphone ko noon ang taling nagbubuklod sa akin sa mga kaibigan ko hanggang sa matapos ang pansamantalang paghihiwalay.
iba na ngayon.
hindi na ito suspension o summer vacation. hindi na ito basta isang long weekend (kahit pa loooooong weekend, di ito papasa).
ito ay isang indefinite vacation. binago ng graduation ang takbo ng buhay-buhay. hindi na applicable ang salitang "pansamantala" para i-describe ang paghihiwalay. at higit sa lahat, baka wala nang babalikan.
kaya ang cellphone ay hindi na isang taling bumubuklod. isa na itong latigong humahagupit. bawat tunog ng cellphone ko ngayon ay torture, isang constant reminder na hindi na maibabalik sa dati ang lahat.
kaya gitara na lang ang binabanatan ko.
sa ngayon, makakabisado ko na ang chord pattern ng isang kanta:
D DM7
Minsan sa may Kalayaan tayo'y nagkatagpuan
Em Gm D D9,D,Dsus,D,D9,D,
May mga sariling gimik at kanya-kanyang hangad sa buhay
(chords from http://www.ultimate-guitar.com/tabs/e/eraserheads/minsan_crd.htm )
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento