tungkol sa mga dulo, katapusan, huli, at mga katulad nito (para kay george)

nakakapagod mag-stairs.

lalo na kapag limang palapag o higit pa ang aakyatin mo. at kung ang pupuntahan mo pa ay isang pormal na pagtitipon, baka mawala na ang lahat ng bakas ng pagiging-presko sa katawan mo kapag nilakad mo ang ilang daang hakbang ng stairway. sa ganitong mga pagkakataon, kumbinyente ang mag-elevator.

pagharap mo pa lang sa pinto ng elevator, excited ka na. siyempre, hindi dun sa mismong pagsakay sa elevator (unless, first time mo). excited ka na para dun sa kung anuman ang pupuntahan mo sa ikalimang palapag. kung naka-amerikana ka, malamang na inaayos mo na ang iyong kurbata matapos pindutin ang buton na nakaturo paitaas at naghihintay na bumukas ang pinto sa iyong harapan.

pero, siyempre, hindi lang naman ang pupuntahan mo ang nasa ikalimang palapag. meron pang ibang opisina o function hall na naroon. kaya, sa mga sandali na naghihintay ka para makapasok sa elevator, may iba pa na nakaabang din. mga taong tulad mo ay nakapustura. mga taong di mo kilala.

sa wakas ay bubukas ang pinto. papasok na kayo, ikaw at ang iba pang nakaabang sa harap nito.
dahil sa dami ninyong mga sasakay, maraming pwedeng mangyari. halos siksik na siksik na kayo marahil. maaapakan ng iba ang paa mo. maririnig mo ang usapan ng iba mong kasama, mga usapang hindi mo naman maunawaan. may mga aalis sa pana-panahon. may mga taong mula sa ibang palapag na mapadaragdag sa loob ng elevator: mga bagong makikisiksik, makikiapak, makikipag-usap.
pero dahil sandali lang naman ang sakay ay hindi mo mapapansin ang mga ito.

muling bubukas ang pinto at ibubungad sa iyo ang ikalimang palapag.

didiretso ka na sa iyong function room na pupuntahan. ang iba ay kasama mo marahil patungo roon. ang iba naman, pupunta sa iba pang opisina. siyempre, meron din namang maiiwan. at sa iyong pag-alis, tiyak na meron ding papasok at kukunin ang puwestong inokupahan mo.

doon mo mararamdaman kung gaano kabilis ang limang palapag na biyahe. doon mo maiisip ang kaibahan ng mas malawak na pasilyo ng ikalimang palapag ng gusali kumpara sa siksik na elevator. pero, darating pa rin ang panahon na hahangarin mong muling makisiksik dito sa iyong pag-uwi.

dahil sabi naman ni george ay diyan daw ako magaling, ilapat na natin nang diretsahan ang analohiya. ang buhay kolehiyo ang maliit na espasyo ng elevator; ang bilang ng palapag ang taong dapat gugulin para rito. sa totoong buhay, marami rin tayong nakakasabay sa pagdaan sa yugtong ito ng buhay. at kung sa elevator ay literal na maraming nagiging close enough sa atin, ganun din sa college, pero sa emosyonal na paraan. although sa pana-panahon ay napapaaway din tayo: nakakaapak at naaapakan.
siyempre, hindi naman lahat ay kasabay nating dadaan sa yugtong ito. yung iba sa "mas mataas na floor" sisimulan ang kanilang biyahe. pero pwede pa rin silang "makisiksik" sa ating buhay, sa liit ba naman ng kolehiyo.

at pagkatapos, paglipas ng limang taon, maiisip mong napakabilis pala ng panahon. kapag lumabas ka na sa mas malawak na mundo, malalaman mong napaka-confined ng college life mo.

in spite of that, hahanap-hanapin mo pa rin ito. aasamin. papangarapin.

mare-realize mo na hindi ikaw ang isinakay ng "elevator" sa kanyang maliit na kahon, kundi ikaw ang nagsakay sa "elevator" na ito sa loob ng iyong puso.