tungkol sa basket at pabigat
ito ang analogy na nadevelop ko nang kausap ko si phoebe at si steph kanina.
ang puso natin ay maihahalintulad sa isang basket. siyempre, iba’t iba ang laki nito depende sa bawat tao.
ang mga taong nakakasalamuha natin sa ating buhay ay naglalagay ng iba’t ibang bagay sa ating "basket." may mga bagay na magaan. may mga bagay na mabigat. depende sa bigat ng isang bagay kung gaano naging kahalaga sa atin ang isang tao.
may mga tao na sa simula pa lang ay malaki at mabigat na bagay na ang inilagay sa ating "basket." sila ang mga nagiging silay at crush natin. tawag naman ng iba sa kanila, "love at first sight " daw. pero, sa totoo lang, sila yung mga madaling kalimutan. dahil iisang piraso lamang ang inilagay nila sa ating puso, madali itong ihagis palayo.
pero, sa kabaligtaran naman, may mga taong naglalagay ng maliliit at magagaang bagay sa ating "basket." paunti-unti. dahan-dahan, pero patuloy. araw-araw ay dinadagdagan nila ng maliit at magaang bagay ang ating buslo. hanggang sa dumating ang panahon, na napakabigat na nito. ito ang tunay na pag-ibig.
pero di tulad sa kaso ng mga silay at crush, hindi madaling ihagis palayo ang ganitong uri ng "pabigat." kasi, maraming butil ang kailangang ihagis. at sa katunayan, baka habang naghahagis tayo ng ilang mga piraso, dinadagdagan naman ng taong iyon nang mas marami pa ang ating karga. baka sa halip na gumaan, lalo pang bumigat ito.
darating ang panahon na hindi na natin ito makakaya. sasabihin na natin sa taong iyon na tayo ay "nabibigatan" na. dalawa ang pwedeng mangyari. una, maaaring hindi natin namamalayan na tayo rin pala ay nagdaragdag ng "pabigat" sa kanya (MU pala kayo!), and you end up helping each other carry the load. in other words, kayo na. pero ang pangalawang pwedeng mangyari, hindi pa rin siya tumigil sa pagdagdag ng pabigat sa iyo at hindi ka niya tulungan sa pagbitbit sa iyong basket. in other words, basted ka.
kapag gayon ang nangyari, darating ang panahon, masisira ang iyong basket. mawawasak dahil sa bigat.
ang puso natin ay maihahalintulad sa isang basket. siyempre, iba’t iba ang laki nito depende sa bawat tao.
ang mga taong nakakasalamuha natin sa ating buhay ay naglalagay ng iba’t ibang bagay sa ating "basket." may mga bagay na magaan. may mga bagay na mabigat. depende sa bigat ng isang bagay kung gaano naging kahalaga sa atin ang isang tao.
may mga tao na sa simula pa lang ay malaki at mabigat na bagay na ang inilagay sa ating "basket." sila ang mga nagiging silay at crush natin. tawag naman ng iba sa kanila, "love at first sight " daw. pero, sa totoo lang, sila yung mga madaling kalimutan. dahil iisang piraso lamang ang inilagay nila sa ating puso, madali itong ihagis palayo.
pero, sa kabaligtaran naman, may mga taong naglalagay ng maliliit at magagaang bagay sa ating "basket." paunti-unti. dahan-dahan, pero patuloy. araw-araw ay dinadagdagan nila ng maliit at magaang bagay ang ating buslo. hanggang sa dumating ang panahon, na napakabigat na nito. ito ang tunay na pag-ibig.
pero di tulad sa kaso ng mga silay at crush, hindi madaling ihagis palayo ang ganitong uri ng "pabigat." kasi, maraming butil ang kailangang ihagis. at sa katunayan, baka habang naghahagis tayo ng ilang mga piraso, dinadagdagan naman ng taong iyon nang mas marami pa ang ating karga. baka sa halip na gumaan, lalo pang bumigat ito.
darating ang panahon na hindi na natin ito makakaya. sasabihin na natin sa taong iyon na tayo ay "nabibigatan" na. dalawa ang pwedeng mangyari. una, maaaring hindi natin namamalayan na tayo rin pala ay nagdaragdag ng "pabigat" sa kanya (MU pala kayo!), and you end up helping each other carry the load. in other words, kayo na. pero ang pangalawang pwedeng mangyari, hindi pa rin siya tumigil sa pagdagdag ng pabigat sa iyo at hindi ka niya tulungan sa pagbitbit sa iyong basket. in other words, basted ka.
kapag gayon ang nangyari, darating ang panahon, masisira ang iyong basket. mawawasak dahil sa bigat.
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento