tungkol sa buhay na mag-isa
Sa ibang kultura, pagtuntong ng isang tao sa isang edad kung kailan maituturing na siyang adulto, kailangan na niyang bumukod sa kaniyang mga magulang at magsimulang magsarili. Sa mga pelikula at sitcom ay katawa-tawa ang paglalarawan sa mga taong hindi gayon ang ginagawa. Ang pamumuhay mag-isa ay ipinagdiriwang, at iniuugnay sa pagpapasiya para sa sarili.
Pero sa mga Pinoy, at marahil ay sa maraming iba pang bansang Asyano, baliktad ang kalakaran. Ang mahigpit na buklod ng mga pamilya ay hindi nawawala kahit pa maging adulto ang mga anak, at kahit pa nga magkaroon na sila ng sariling pamilya. Di iilan ang mga kaibigan kong nakatira sa mga compound nina Lolo at Lola, kapitbahay sina Tito at Tita at mga pinsan. Sabihin pa, sa ating kamalayan, ang pagsasarili ay isang bagay na seryosong pag-iisipan; kahit pa mapahiwalay sa pisikal, mas malamang na naroon pa rin ang kaugnayan sa pamilyang iiwan sa ibang aspekto.
Nararanasan ko ngayon kung paano mabuhay mag-isa sa Dresden. Bagamat hindi na ito bago (kinailangan ko ring bantayan ang sarili ko noong una akong pumunta rito), nagdadala pa rin ito ng marami at magkakahalong mga damdamin at karanasan.
Nagsimula ito sa pagkasabik: sa mga bagong lugar, tao, at bagay. Dala ko lagi noon ang aking camera, kinukunan ng larawan kahit pa ang pinakaordinaryong mga tagpo. Ibang kasiyahan ang dala ng pag-iisa sa simula, kapag ikaw na ang bahalang magdikta kung saan ka pupunta, kailan ka uuwi, ano ang iyong kakainin at gagawin, at walang magtatanong kung bakit.
Tutuloy ito sa pagkamulat: na ikaw na ang kailangang magtulak sa sarili sa lahat ng bagay. Ikaw na ang maagang gigisng para magluto, maghugas, maglinis, maglaba at magplantsa. Dito rin papasok ang pagka-miss sa mga dating kalagayan nang may kasama ka pa. Pero higit sa lahat, ito rin ang magmumulat sa iyo tungo sa pagiging responsable.
Bandang huli, darating na ang pagkasanay: nauunahan mo na ang alarm clock sa umaga, kabisado mo na ang susunod na gagawin, mas mahusay na ang pamamahala mo sa oras.
Ang proseso ay hindi kumpleto kapag walang bagong mga kaibigan at kasama. Ang pamumuhay nang mag-isa ay hindi naman talaga nangangahulugan ng pagbubuhay-ermitanyo. Sa bagong mga kasamahan, mas lalawak ang pananaw mo sa mundo, at mas mauunawaan mo kung gaano ka ka-espesyal bilang indibiduwal. ●
Pero sa mga Pinoy, at marahil ay sa maraming iba pang bansang Asyano, baliktad ang kalakaran. Ang mahigpit na buklod ng mga pamilya ay hindi nawawala kahit pa maging adulto ang mga anak, at kahit pa nga magkaroon na sila ng sariling pamilya. Di iilan ang mga kaibigan kong nakatira sa mga compound nina Lolo at Lola, kapitbahay sina Tito at Tita at mga pinsan. Sabihin pa, sa ating kamalayan, ang pagsasarili ay isang bagay na seryosong pag-iisipan; kahit pa mapahiwalay sa pisikal, mas malamang na naroon pa rin ang kaugnayan sa pamilyang iiwan sa ibang aspekto.
Nararanasan ko ngayon kung paano mabuhay mag-isa sa Dresden. Bagamat hindi na ito bago (kinailangan ko ring bantayan ang sarili ko noong una akong pumunta rito), nagdadala pa rin ito ng marami at magkakahalong mga damdamin at karanasan.
Nagsimula ito sa pagkasabik: sa mga bagong lugar, tao, at bagay. Dala ko lagi noon ang aking camera, kinukunan ng larawan kahit pa ang pinakaordinaryong mga tagpo. Ibang kasiyahan ang dala ng pag-iisa sa simula, kapag ikaw na ang bahalang magdikta kung saan ka pupunta, kailan ka uuwi, ano ang iyong kakainin at gagawin, at walang magtatanong kung bakit.
Tutuloy ito sa pagkamulat: na ikaw na ang kailangang magtulak sa sarili sa lahat ng bagay. Ikaw na ang maagang gigisng para magluto, maghugas, maglinis, maglaba at magplantsa. Dito rin papasok ang pagka-miss sa mga dating kalagayan nang may kasama ka pa. Pero higit sa lahat, ito rin ang magmumulat sa iyo tungo sa pagiging responsable.
Bandang huli, darating na ang pagkasanay: nauunahan mo na ang alarm clock sa umaga, kabisado mo na ang susunod na gagawin, mas mahusay na ang pamamahala mo sa oras.
Ang proseso ay hindi kumpleto kapag walang bagong mga kaibigan at kasama. Ang pamumuhay nang mag-isa ay hindi naman talaga nangangahulugan ng pagbubuhay-ermitanyo. Sa bagong mga kasamahan, mas lalawak ang pananaw mo sa mundo, at mas mauunawaan mo kung gaano ka ka-espesyal bilang indibiduwal. ●
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento