tungkol sa kung saan saan

mas kalmado na ako, at hindi na halos nananabik. sa gitna ng ingay at init ng mga katawang nakabarong o puting saya na nagsiksikan sa lobby ng film institute, naroon ako, noong una'y nasa harap pa ng pila, inip na inip sa tagal ng pagsisimula ng recognition program ng college of science. biniro ko pa ang nakasalubong kong si atchong: "first time mo?" kasi hindi ko na first time. ikatlong sunod na taon ko nang dumadalo sa graduation, at ikalawa na ako ang aakyat sa entablado. naabutan ko pa ang huling graduation ni dr. rhodora azanza bilang dekano, at ang una naman ni dr. caesar saloma. marami mang nagbago ay higit namang marami ang nanatili; pangunahin na ang mga titik na nakalagay sa entablado: "PAGKILALA'T PARANGAL SA MAGSISIPAGTAPOS NA MAG-AARAL," na makailang libong ulit na yatang ginamit at pinapalitan lang ng taon. malulubos na sana ang aking inip kung hindi pa umeksena si tons at nagpakuha ng mga larawan. sinabayan ng ulan sa labas ang ulan ng fla...

paulit-ulit kong ibinubulong sa sarili: "the worst is yet to come. you aint seen nothing yet." alas-diyes na ng umaga nang dumating ang text ni ekkay. magdala daw ako ng barbeque. iyon daw ang nakatakda para sa akin na dalhin mamayang ala-una ng hapon. doon ko naalala: graduation ceremony pala ng NIP ngayon. ang pagpapakain ng mga magtatapos sa graduation ng NIP ay isang tradisyon na matatawag na "paggigisa sa sariling mantika." sa pagkakaintindi ko, dumarating ang mga tao upang ipagpugay ang maluwalhating pagtatapos ng isang tao. pero ang nangyayari sa NIP graduation, ang mga magtatapos ang nagkakandakumahog sa pag-aasikaso at paghahanda upang ang mga darating ay magkaroon ng isang komportableng pananatili. para bang baliktad. sa kaso ko, ang paghahanda ng #?! barbeque ay nagpangyaring bumalikwas ako mula sa kama at agad na maligo at magbihis. tinungo ko ang suki ni sir chris sa hardin ng bougainvilla para magpahanda ng 50 pirasong barbeque. 550 pesos an...

kilala ang antipolo bilang bayan ng mga bukal. nasa paanan kasi ito ng sierra madre sa bukana ng maynila. alam na alam ng lahat ang awitin na humihikayat: "tayo na sa antipolo/at doon maligo tayo..." kahapon ay tinamasa namin ang lamig ng tubig ng mga bukal ng antipolo kasama ang pamilya at ka-kongregasyon. isang kakilala ang sumahod sa malakas na balong mula sa bundok sa isang maliit na pool, at doon namin pinalipas ang init ng lunes. sa halip na mga gusali ay lilim ng mayayabong na kawayan ang sumalubong sa amin. ang lamig ng tubig ay humalo sa masarap na inihaw at malalakas na tawanan. yan ang tunay na pahinga. :)

sanay na akong makita ang di-kataasang grado ko sa set. kung iniisip ng mga estudyante na sila lang ang may grado, aba, nagkakamali sila. maging mga guro ay may grado ring tinatanggap. ang student evaluation of teacher (set) ay may tatlong bahagi, lahat ay naglalayong sukatin ang kakayahan ng guro sa loob ng klase. ang unang bahagi ay tungkol sa estudyante: kung paano niya nakikita ang sarili niya, at kung anong grado ang sa tingin niya ay matatanggap niya. natural, kapag magaling ang guro, magiging confident ang estudyante sa pagsagot dito. ang ikalawang bahagi ay tungkol sa kurso: kung sinusunod ba ng guro ang nakasaad sa syllabus . ikatlo, at siyang pinakadirektang sisipat sa kung anong uri ng guro ang isa ay ang tungkol sa guro mismo: ang kanyang ugali sa klase, paraan ng pakikitungo at pagtuturo, atbp. tulad ng sa mga estudyante, 1-5 ang sukatan ng grado. nakakuha ako ng 1.532 sa ikatlong bahagi. kung sa estudyante pa, nasa 80% ang grado ko. malaking improvement ito mul...

loser ako, age of empires ang paborito kong laruin. ancient cities ang labanan, kasing ancient na rin ng laro. sa panahong ito ng mabilis na daloy ng pagbabago sa teknolohiya, pinili kong huminto sa pagpapatangay at kumapit sa age of empires. ilang taon ko na rin itong nilalaro pero hindi ko pa rin pinag-aaralan ang cheats. loser. pirata pa yung kopya ko ng software. tsk... such a loser talaga. matagal ring naimbak sa desktop ko sa bahay ang daan-daang saved games ko, mga feel-good na laro kung saan isang palaso na lang ang tatapos sa hari ng kalaban. mas nagagamit ko ang c++ at latex nitong nakaraan. pero ngayong bakasyon, at wala pa namang pinagagawa si sir chris, nabalikan ko sila isa-isa, dinuduro pa ang computer sa bawat panalo. at nang magkita kami ni steph sa emerald noong martes, tumambay ako sa figaro at nagsimula na naman ng isang laro. hardest. turks ang tao ko, at briton ang computer. nagsimula sa pinakamababang sibilisasyon. nakasaksak sa mga butas ...

hindi ako nakatira sa batac, pag-uulit ko kay manong a.k.a. sarhento noong sabado. nagkataon lang siguro, sagot ko nang itanong nya ang tungkol sa aking apelyido. pero tiyak, pagdiriin niya, tiyak na ang aking pinagmulan ay sa batac, ilocos norte. "sabi mo galing ka dun. wala ka bang naramdaman? ganun yun, may lukso ng dugo." kaya naman pala ipinagpilitan ni manong na taga-batac ako ay dahil bilib na bilib siya kay marcos. na taga-batac. nang sabihin ko na batac ang apelyido ko ay halos sambahin na ako. ganun na lang kung tawagin akong sir. at alalang-alala sa aircon at sa seatbelt, at kulang na lang ay kumutan ako nang di masinagan ng araw. at ang pinakamaganda pa diyan, hindi nanghingi ng sobrang pasahe. hanggang sa kahuli-hulihang beinte-singko. :) ***** napataxi ako kasi may usapan kaming magkita-kita nina phoebe at steph. naghahanap sila ng bahay. ang mga kahilingan para sa mapalad na lilipatan: dapat na maging isang sakay mula sa ortigas, maganda, at siye...

dumating na naman ang panahon kung kailan wala na namang ginagawa at maraming panahon para sa pagsusulat. at lalo pang espesyal ang panahong ito para sa paghahabi ng mga salita. punung-puno ang imbakan ng karanasan na siyang pagkukunan ng mga istorya't katha. sa isang dako, ang mabubuting balita. ang pagkabunot ng tinik sa pagpapasa ng grado at ang pagkaalam na wala akong tuturuan ngayong tag-init. sumunod ang hitik sa sayang bakasyon sa makasaysayang ilocos kamakailan. at ang pagtatapos sa ika-27. sa kabilang banda, ang di-mabuting mga kalagayan. tulad ng lumulubhang kalagayan ng aking bayaw, at ang pag-alis nila pabalik sa denmark sa lunes. ang pagkawala ng trabaho ni ate. pati na rin ang kahungkagang dala ng pagkawalay sa mga kaibigan at kasamahan sa trabaho sa loob ng dalawang buwan. nariyan din ang mga interesanteng kuwento tungkol sa buhay-buhay ng iba, na hindi ko naman talaga hilig na isama sa mga sulatin pero kung tutuusin ay mas kapanapanabik para sa ma...

naghalo ang araw sa itaas, kabundukan sa tabi, dagat sa baba, at buhangin sa ilalim para pasarapin ang putahe. pero hindi sila ang pangunahing sangkap. pampalasa lang, ika nga. kami ang sangkap sa putaheng ito: si tons, erika, grace, cats, george, nikki, frances, steph at ako. kami ang "niluto" sa biyaheng ilocos na iyon noong 4-7 abril, 2008 (literal pa ngang nasunog si george). naging napakasarap ng paglalakbay hindi lang dahil sa tamang kumbinasyon ng init ng araw at lamig ng alon; o ng sukal ng kagubatan at linaw ng dagat; o ng modernisasyon ng laoag at kultura ng vigan. higit sa lahat, ang nagpasarap at saya sa lakbayin ay ang kuwento, tawa at kulit ng tropa. patunay ang libu-libong (oo, literal na LIBU-LIBONG) larawan sa katotohanang ito. salamat mga kaibigan. sa uulitin. :)