tungkol sa "Tama na"
Lahat daw ng sobra, masama. Kaya dapat may kontrol sa sarili. At some point, dapat nang sabihin: "Tama na."
Ang araw-araw na buhay ko dito ngayon ay isang walang katapusang pagtutunggali ng katawan ko na gusto pa at ng utak ko na nagsasabing "Tama na." Sa unang tunog pa lang ng alarm sa umaga, nariyan na ang katawan na ayaw pang kumawala sa mainit na yakap ng kumot, habang pinagmamadali naman ng utak na bumangon na. Pagkatapos magluto ng masarap na almusal, busog na ang tiyan pero gusto pa niya; sinasabihan na siya ng utak na tama na. Mauubos ko na rin ngayon ang isang litrong Coke kahit pa alam kong dapat na akong tumigil.
Sa ganitong maliliit na mga bagay, ang paalala para huminto na ay isang bagay na kakatwa, at madalas na ipinagwawalang-bahala. Pero kung minsan, may mga pagkakataon na ang "Tama na" ay ginagamit sa mga bagay na masakit at mapait. Sa ibang konteksto, ang pananalitang ito ay madalas na nagagamit sa mga sitwasyon ng sukdulang galit, anupat nagbabadya ng pagtatapos ng pagtitimpi at pagsisimula ng pagkilos. Kung minsan naman, nasasambit din ito upang tigilan na ang pagbalik ng malulungkot na alaala, mga alaalang matagal na dapat nalimot pero dahil sa ilang mga kalagayan ay kusang bumabalik at nagpapalungkot. Minsan din, ang katagang ito ay bunga ng kawalang-pag-asa, ng pagsuko.
Subalit may pagkakataon na hindi man lang sumagi sa isip ko ang "Tama na." Tulad ngayon, kapag naiisip kita at kung paano tayo nagsimula. Sa tuwing magagawi ako sa mga kasuluksulukan ng kaisipan, kung saan naroon ang larawan ng masasaya, kahit pa nga malulungkot, na sandali sa buhay natin, sa halip na huminto ay lalo pa akong nagpapatuloy, ibinabalik at sinasariwa sa isipan kung paano ba nabuo ang ating istorya; inuulit ko sa isipan ang bawat kulay at lasa at tunog. At kapag naulit ko na ang lahat, anupat nakarating na sa ngayon, sinasabi pa rin ng utak ko na "Sige pa!" anupat hinihikayat akong maglakbay pa, na mangarap patungo sa kinabukasan.
Hindi ko na idedetalye ang makukulay na larawan sa isipan; alam kong alam mo na iyon. Sa ngayon, tama na muna. Hinihintay ko ang muli nating pagkikita. :)
Ang araw-araw na buhay ko dito ngayon ay isang walang katapusang pagtutunggali ng katawan ko na gusto pa at ng utak ko na nagsasabing "Tama na." Sa unang tunog pa lang ng alarm sa umaga, nariyan na ang katawan na ayaw pang kumawala sa mainit na yakap ng kumot, habang pinagmamadali naman ng utak na bumangon na. Pagkatapos magluto ng masarap na almusal, busog na ang tiyan pero gusto pa niya; sinasabihan na siya ng utak na tama na. Mauubos ko na rin ngayon ang isang litrong Coke kahit pa alam kong dapat na akong tumigil.
Sa ganitong maliliit na mga bagay, ang paalala para huminto na ay isang bagay na kakatwa, at madalas na ipinagwawalang-bahala. Pero kung minsan, may mga pagkakataon na ang "Tama na" ay ginagamit sa mga bagay na masakit at mapait. Sa ibang konteksto, ang pananalitang ito ay madalas na nagagamit sa mga sitwasyon ng sukdulang galit, anupat nagbabadya ng pagtatapos ng pagtitimpi at pagsisimula ng pagkilos. Kung minsan naman, nasasambit din ito upang tigilan na ang pagbalik ng malulungkot na alaala, mga alaalang matagal na dapat nalimot pero dahil sa ilang mga kalagayan ay kusang bumabalik at nagpapalungkot. Minsan din, ang katagang ito ay bunga ng kawalang-pag-asa, ng pagsuko.
Subalit may pagkakataon na hindi man lang sumagi sa isip ko ang "Tama na." Tulad ngayon, kapag naiisip kita at kung paano tayo nagsimula. Sa tuwing magagawi ako sa mga kasuluksulukan ng kaisipan, kung saan naroon ang larawan ng masasaya, kahit pa nga malulungkot, na sandali sa buhay natin, sa halip na huminto ay lalo pa akong nagpapatuloy, ibinabalik at sinasariwa sa isipan kung paano ba nabuo ang ating istorya; inuulit ko sa isipan ang bawat kulay at lasa at tunog. At kapag naulit ko na ang lahat, anupat nakarating na sa ngayon, sinasabi pa rin ng utak ko na "Sige pa!" anupat hinihikayat akong maglakbay pa, na mangarap patungo sa kinabukasan.
Hindi ko na idedetalye ang makukulay na larawan sa isipan; alam kong alam mo na iyon. Sa ngayon, tama na muna. Hinihintay ko ang muli nating pagkikita. :)
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento