tungkol sa paglubog ng araw
Romatiko ang gabi. Panahon din ito ng pahinga.
Pero mas maraming positibong bagay pa rin ang iniuugnay sa umaga. Sabi nga ni Lucy Maud Montgomery, galing sa Quote of the Day feed sa email ko, "Tomorrow is always fresh, with no mistakes in it." And to paraphrase a hit song by Rey Valera, ang umaga ay nangangahulugan (at katunog pa man din) ng pag-asa. Kaya mas inaabangan ang pagsisimula nito, ang pag-alis mula sa kadiliman ng gabi.
Dahil nasa gawing kanluran ang apartment ko, hindi ko nasisilayan ang unang mga silahis ng araw sa umaga. Hindi ako magigising kung hindi pa sa alarm. Kaya hapon ang inaabangan ko.
May kanta rin naman patungkol sa hapon, sa twilight time. Pero gaya ng gabi, na susunod dito, ang hapon ay mas iniuugnay sa negatibong mga bagay; mga bagay na papatapos na, naluluma, o tumatanda. Malagim ang paglalarawan dito ni Efren Abueg sa kaniyang maikling kuwentong "Sa Bagong Paraiso," isa sa mga akdang Pilipino na tumatak sa isip ko bilang bata. Bakit kaya kulay dugo ang langit sa dapithapon? tanong ng mga bida sa kuwento na sinalot ng malagim na mga kaganapan. Kung may nakaka-appreciate man sa hapon, dahil siguro hudyat na ito ng ending ng isang di-magandang araw, o dahil simula na ito ng inaasam na party o pahinga sa gabi. Hindi sa ganang sarili nito.
Pero para sa akin, ang hapon ay isang mahalagang parte ng araw. Nasabi ko na noon na ang "hapon" ang root word ng "maghapon." Hinihintay ko noon ang hapon para tumakas sa pagtulog at para maglaro kasama ang mga kaibigan; hindi ko alintana ang kulay-dugong langit habang papagabi dahil kinasasabikan ko ang malagintong sinag ng araw sa hapon. At ngayon, sa trabaho, sinisigurado kong huminto sandali pagdating ng hapon para magpahinga at mag-isip.
May nakapagsabi rin sa akin na masyado nang overrated ang bukang-liwayway; sa katunayan, wala ka pa namang nagagawa sa panahong ito kundi ang gumising at magsimulang mag-asikaso. Pero ang hapon ay iba, natatangi. Pagsulyap mo sa kanluran, ang papalubog na araw ay parang ngumingiti, nireregaluhan ka ng isang magandang visual display for a job well done.
Ang sabi sa Bibliya, mas mahalaga ang araw ng kamatayan kaysa araw ng kapanganakan (Ecl. 7:1). Kasi nga naman, sa birthday mo, nabuhay ka, pero ang huling araw mo sa mundo ang culmination ng lahat ng nagawa mo, kung paano ka naging tao. Ang paglubog ng araw sa kanluran ay isang araw-araw na paalala sa katotohanang ito. Gaya ng bawat umaga, maikli ang buhay. Ang bawat hapon, kung gayon, ay dapat na maging karapat-dapat sa pasasalamat. ●
Pero mas maraming positibong bagay pa rin ang iniuugnay sa umaga. Sabi nga ni Lucy Maud Montgomery, galing sa Quote of the Day feed sa email ko, "Tomorrow is always fresh, with no mistakes in it." And to paraphrase a hit song by Rey Valera, ang umaga ay nangangahulugan (at katunog pa man din) ng pag-asa. Kaya mas inaabangan ang pagsisimula nito, ang pag-alis mula sa kadiliman ng gabi.
Dahil nasa gawing kanluran ang apartment ko, hindi ko nasisilayan ang unang mga silahis ng araw sa umaga. Hindi ako magigising kung hindi pa sa alarm. Kaya hapon ang inaabangan ko.
May kanta rin naman patungkol sa hapon, sa twilight time. Pero gaya ng gabi, na susunod dito, ang hapon ay mas iniuugnay sa negatibong mga bagay; mga bagay na papatapos na, naluluma, o tumatanda. Malagim ang paglalarawan dito ni Efren Abueg sa kaniyang maikling kuwentong "Sa Bagong Paraiso," isa sa mga akdang Pilipino na tumatak sa isip ko bilang bata. Bakit kaya kulay dugo ang langit sa dapithapon? tanong ng mga bida sa kuwento na sinalot ng malagim na mga kaganapan. Kung may nakaka-appreciate man sa hapon, dahil siguro hudyat na ito ng ending ng isang di-magandang araw, o dahil simula na ito ng inaasam na party o pahinga sa gabi. Hindi sa ganang sarili nito.
Pero para sa akin, ang hapon ay isang mahalagang parte ng araw. Nasabi ko na noon na ang "hapon" ang root word ng "maghapon." Hinihintay ko noon ang hapon para tumakas sa pagtulog at para maglaro kasama ang mga kaibigan; hindi ko alintana ang kulay-dugong langit habang papagabi dahil kinasasabikan ko ang malagintong sinag ng araw sa hapon. At ngayon, sa trabaho, sinisigurado kong huminto sandali pagdating ng hapon para magpahinga at mag-isip.
May nakapagsabi rin sa akin na masyado nang overrated ang bukang-liwayway; sa katunayan, wala ka pa namang nagagawa sa panahong ito kundi ang gumising at magsimulang mag-asikaso. Pero ang hapon ay iba, natatangi. Pagsulyap mo sa kanluran, ang papalubog na araw ay parang ngumingiti, nireregaluhan ka ng isang magandang visual display for a job well done.
Ang sabi sa Bibliya, mas mahalaga ang araw ng kamatayan kaysa araw ng kapanganakan (Ecl. 7:1). Kasi nga naman, sa birthday mo, nabuhay ka, pero ang huling araw mo sa mundo ang culmination ng lahat ng nagawa mo, kung paano ka naging tao. Ang paglubog ng araw sa kanluran ay isang araw-araw na paalala sa katotohanang ito. Gaya ng bawat umaga, maikli ang buhay. Ang bawat hapon, kung gayon, ay dapat na maging karapat-dapat sa pasasalamat. ●
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento