darating at darating ang panahon sa buhay ng isang tao kung kailan gugustuhin niyang magkabahay.
maaga-aga lang sigurong dumating ang panahong iyon sa akin. kung ang ibang mga kabataang propesyonal na kaedad ko ay nag-iipon para sa kotse, magagarang damit at iba pang pag-aari, ipinasiya kong gamitin ang naipon kong salapi para kumuha ng pag-aari sa San Mateo, malapit sa bahay ng kapatid ko.
hindi, hindi malaki ang naipon ko. isa akong empleyado ng gobyerno, at alam naman natin na dito sa Pilipinas, ang pagiging empleyado ng gobyerno ay isang pampublikong paglilingkod na kadalasan na'y hindi gaanong napapasalamatan sa salita at sa pera. kinailangang humiram, makiusap, magpatulong upang masimulan ang konstruksiyon, at nagpapasalamat ako sa pagkanaririto ng magulang, kamag-anak at kaibigan para tumulong. kung sabagay, nakakaengganyo naman talaga ang tumulong sa isang mahusay na layunin; nakahahawa ang apoy sa mata ng isang taong nagpupursigi.
sulit ang pagsisikap habang unti-unting nagkakaporma ang istraktura. para bang unti-unting nabubuhay ang isang panaginip.
pinili namin ni Steph ang dalawang simpleng bahay, magkatabi, may sapat na bakuran sa harapan, hindi direktang nasisinagan ng araw, malapit sa gate. lahat naman siguro ay nakakatulad namin ng pagdating sa mga bagay na ito.
kakatwa pa, bagamat hindi sinasadya, ang lokasyon ng magkatabing bahay na iyon ay tanaw mula sa ikaapat na palapag ng NIP, sa lugar pa man din mismo ng aking laboratoryo, ang Instru. para tuloy itong isang paalala na magsumikap akong lalo sa trabaho.
ganun naman talaga. mas sumasarap ang anumang gawain kapag may pinag-aalayan na. kapag nakikita na kung para saan ito napupunta. gaano man kahirap ang labanan sa maghapon, isang sulyap lang mula sa bintana ay tanaw ko na ang aking tropeo.
ang bahay ay isa lamang istraktura, sabi nga nila. isang salawikaing Pilipino ang nagsasabi: mabuti pa ang bahay kubo na ang nakatira'y tao, kaysa bahay na bato na ang nakatira'y kuwago. oo, mas mahalaga ang mamamahay kaysa bahay. oo, mas mahalaga ang tahanan kaysa tirahan.
pero kung parehong mayroon -- ng tahanan at tirahan -- wala na sigurong mahihiling pa ang isa.
oo, wala na akong mahihiling pa.
mabuhay ka aking kamag-aral. maganda ang iyong prinsipyo. naalala kita kung isang linggo nung iniisip ko kung anu nga ulit ang tawag sa mga salitang hindi nagagamit sa unahan ng pangingusap tulad ng din,rin,sana,man,naman
TumugonBurahinsalamat! :) kung tama ang pagkaka-alala ko, pang-abay yata iyon. hehehe.
TumugonBurahin