tungkol sa pagpasok nang maaga araw-araw
mahusay talaga ang mga alarm ng cellphone. pwede mo itong i-adjust sa "Daily", para kusa itong mambulahaw kahit nakalimutan mo itong i-set.
tulad ko, kagabi. ganito yata talaga ang buhay guro; kahit gabi ay hindi nauubusan ng trabaho. makakarating ako sa bahay nang gabing-gabi, magtatrabaho hanggang madaling araw, para lamang ulitin muli ang siklo sa pagpasok muli nang napakaaga. kakatwa mang isipin, nagsisimula at nagtatapos ang araw ko nang wala pang araw.
kakatwa rin na isipin na para bang isang paulit-ulit at walang kabuluhang siklo ang buhay, sa pangkalahatan. kapag pinag-isipan, ano ba ang dahilan kung bakit nagtatrabaho sa araw-araw ang lahat ng tao? para dumating sa punto na hindi mo na kailangang magtrabaho. isang malaking kabalintunaan!
sa tuwing napapagod ako sa pagkabitag sa infinite loop na ito ng buhay, lumiliwanag mula sa likuran ang mas malaking layunin ng trabaho ko. mapalad akong maituturing, dahil higit sa basta pagkita ng pera, ang trabaho kong ito ay nagsasangkot ng paghubog sa kamalayan ng susunod na henerasyon. sinasabi nilang ang mga guro daw ang tumatayong ikalawang magulang ng mga estudyante kapag nasa eskuwelahan na sila; isang malaking kagalakan at hamon na maituring na gayon, ang mapagkatiwalaan, gaano man kaiksing panahon, na gumabay sa mga susunod na inhinyero, arkitekto, guro at siyentista. lalo pa't nga't hindi basta-basta ang mga estudyante ko; ang mga ito ang pinakamahuhusay sa buong Pilipinas. kumbaga sa apoy, napagkatiwalaan akong hipan ang pinakamaiinit na baga upang magsindi ng siga na magbibigay tanglaw sa kinabukasan.
kaya kahit nasanay ang katawan sa pahinga ng maikling bakasyon, kahit pa unti-unti nang lumalamig ang hangin na nagpapabigat sa katawan at mata, kahit pa lumalakas ang animo'y magnetismo ng kama, tuwing alas-singko ng umaga ay babangon ako, taglay sa isip ang mabigat kong responsibilidad.
taglay sa isip ang dakila kong pribilehiyo.
tulad ko, kagabi. ganito yata talaga ang buhay guro; kahit gabi ay hindi nauubusan ng trabaho. makakarating ako sa bahay nang gabing-gabi, magtatrabaho hanggang madaling araw, para lamang ulitin muli ang siklo sa pagpasok muli nang napakaaga. kakatwa mang isipin, nagsisimula at nagtatapos ang araw ko nang wala pang araw.
kakatwa rin na isipin na para bang isang paulit-ulit at walang kabuluhang siklo ang buhay, sa pangkalahatan. kapag pinag-isipan, ano ba ang dahilan kung bakit nagtatrabaho sa araw-araw ang lahat ng tao? para dumating sa punto na hindi mo na kailangang magtrabaho. isang malaking kabalintunaan!
sa tuwing napapagod ako sa pagkabitag sa infinite loop na ito ng buhay, lumiliwanag mula sa likuran ang mas malaking layunin ng trabaho ko. mapalad akong maituturing, dahil higit sa basta pagkita ng pera, ang trabaho kong ito ay nagsasangkot ng paghubog sa kamalayan ng susunod na henerasyon. sinasabi nilang ang mga guro daw ang tumatayong ikalawang magulang ng mga estudyante kapag nasa eskuwelahan na sila; isang malaking kagalakan at hamon na maituring na gayon, ang mapagkatiwalaan, gaano man kaiksing panahon, na gumabay sa mga susunod na inhinyero, arkitekto, guro at siyentista. lalo pa't nga't hindi basta-basta ang mga estudyante ko; ang mga ito ang pinakamahuhusay sa buong Pilipinas. kumbaga sa apoy, napagkatiwalaan akong hipan ang pinakamaiinit na baga upang magsindi ng siga na magbibigay tanglaw sa kinabukasan.
kaya kahit nasanay ang katawan sa pahinga ng maikling bakasyon, kahit pa unti-unti nang lumalamig ang hangin na nagpapabigat sa katawan at mata, kahit pa lumalakas ang animo'y magnetismo ng kama, tuwing alas-singko ng umaga ay babangon ako, taglay sa isip ang mabigat kong responsibilidad.
taglay sa isip ang dakila kong pribilehiyo.
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento