tungkol sa pag-alarm ng cellphone sa umaga
sa modernong mundo, napalitan na ang pagtilaok ng manok ng pag-iingay ng mga naimbentong kagamitan bilang panggising sa umaga. nagsimula iyan sa mga mekanikal na alarm clock na bandang huli'y naging elektroniko na rin. at siyempre, nitong huli, ang alarm clock ay isa nang feature sa halos lahat ng cellphone.
*****
nagsisimula ang bawat kong umaga sa pag-iingay ng cellphone. isa, makalawa, makaitlong mag-aalburoto pa ito bago ako mapapayag na bumalikwas mula sa kama. hindi nakakatulong ang malamig na mga gabi ng Nobyembre para pabilisin ang pagkilos ko. kung minsan, dala na rin siguro ng sobrang pagod, wari bang naiinis na ako sa paulit-ulit na pag-ring ng alarm ng cellphone, na para bang ang cellphone ay isang tao na titigil sa pangungulit kung kainisan.
ang buong proseso ng gisingan ay umaabot kung minsan ng mga kalahating oras, kung minsa'y gumigising sa lahat ng tao sa bahay maliban sa akin.
*****
sa paggising, muli akong hahango tungo sa modernong mundo. mabilis ang galaw ng modernong mundo, sinusulit ang bawat paghinga at ang bawat segundo. sa bawat kibot ay may bagong tao, bagong laro, bagong eksena. ang lahat ng bagay ay waring dumadaan lamang sa harap ng iyong mga mata, nwawala sa isang iglap.
sa ganitong mundo na ang bawat tagpo ay pabagu-bago, mahirap makahanap ng mga bagay na tumatagal. bibihira ang mga taong mananatili sa iyong tabi, at hindi pa nga lahat ay nabibiyayaan ng isang kapareha. wala ring kasiguruhan ang kabuhayan, ang mabubuting kalagayan, mga materyal na bagay. kasabay ng pagbilis ng mundo ang unti-unti - hindi, biglaan yata - na pagkawala ng katapatan at pagka-permanente.
*****
kaya sa bawat gabi, hayun, tumatakas ako patungo sa kanya, ang pinakapermanente sa lahat sa buhay ko. sa kanya na hindi titigil sa pagmamahal at pag-aalaga. sa bawat pagniniig ay maaalala kong hindi naman pala lahat sa buhay ay kailangang mawala. hindi naman kailangang lahat sa buhay ay pabilisin.
hindi naman kailangang maging madalian at pansamantala ang mga bagay-bagay.
*****
pag-uwi, dadatnan ang cellphone ko, na gigisingin at kaiinisan ko na naman kinabukasan.
siya rin, sa maliit niyang paraan, ay larawan ng katapatan.
*****
nagsisimula ang bawat kong umaga sa pag-iingay ng cellphone. isa, makalawa, makaitlong mag-aalburoto pa ito bago ako mapapayag na bumalikwas mula sa kama. hindi nakakatulong ang malamig na mga gabi ng Nobyembre para pabilisin ang pagkilos ko. kung minsan, dala na rin siguro ng sobrang pagod, wari bang naiinis na ako sa paulit-ulit na pag-ring ng alarm ng cellphone, na para bang ang cellphone ay isang tao na titigil sa pangungulit kung kainisan.
ang buong proseso ng gisingan ay umaabot kung minsan ng mga kalahating oras, kung minsa'y gumigising sa lahat ng tao sa bahay maliban sa akin.
*****
sa paggising, muli akong hahango tungo sa modernong mundo. mabilis ang galaw ng modernong mundo, sinusulit ang bawat paghinga at ang bawat segundo. sa bawat kibot ay may bagong tao, bagong laro, bagong eksena. ang lahat ng bagay ay waring dumadaan lamang sa harap ng iyong mga mata, nwawala sa isang iglap.
sa ganitong mundo na ang bawat tagpo ay pabagu-bago, mahirap makahanap ng mga bagay na tumatagal. bibihira ang mga taong mananatili sa iyong tabi, at hindi pa nga lahat ay nabibiyayaan ng isang kapareha. wala ring kasiguruhan ang kabuhayan, ang mabubuting kalagayan, mga materyal na bagay. kasabay ng pagbilis ng mundo ang unti-unti - hindi, biglaan yata - na pagkawala ng katapatan at pagka-permanente.
*****
kaya sa bawat gabi, hayun, tumatakas ako patungo sa kanya, ang pinakapermanente sa lahat sa buhay ko. sa kanya na hindi titigil sa pagmamahal at pag-aalaga. sa bawat pagniniig ay maaalala kong hindi naman pala lahat sa buhay ay kailangang mawala. hindi naman kailangang lahat sa buhay ay pabilisin.
hindi naman kailangang maging madalian at pansamantala ang mga bagay-bagay.
*****
pag-uwi, dadatnan ang cellphone ko, na gigisingin at kaiinisan ko na naman kinabukasan.
siya rin, sa maliit niyang paraan, ay larawan ng katapatan.
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento