tungkol sa kung saan saan

oras na ng klase. inihuhudyat na ng relo sa kaliwa ang pagpatak ng alas-otso ng umaga. kalahating oras na mula nang umalis si Maan at Carlo sa kuwarto namin. matagal-tagal na rin mula nang lisanin ni Jacq ang kabilang silid at patayin ang ilaw. oras na para maglakad ng milya-milya patungo sa New NIP at pasimulan ang unang klase ko sa buong linggo. pero for some strange reason, hinihila ako ng silya ko at ayaw akong pakawalan. hinihikayat ako ng Gmail na mag-chat kahit pa walang online. ineengganyo ako ng Multiply para mag-blog. hindi naman ako dati ganito. pagpatak pa lang ng alas-singko ng umaga ay handang-handa na ako, excited sa klase, buong linggo. nakikipag-unahan pa ako sa mga lecturers na may 7:30 am class sa pagdating sa NIP. makailang ulit akong naghahanda, nagsasaulo ng linya na parang artistang may shoot, nariyang magpalakad-lakad pa sa loob ng kuwarto. pero iba ngayon. 8:15 am na sa relo, pero nandito pa ako sa aking mesa, kumakain at nagsusulat. maraming (pagda)dah...

totoo bang lumulubog daw ang sunken garden ng UP ng ilang sentimetro taun-taon? kahit pa anim na taon na akong pumapasok sa UP sa pamamagitan ng "backdoor entrance" nito, alalaong baga'y ang kalyeng Katipunan, at sa gayo'y araw-araw na nakamamasid sa higanteng "football field" na ito, hindi ko pa rin tiyak ang tunay na kuwento sa likod nito. ang pinakamalala na yatang bersiyon na narinig ko ay na hinukay raw umano ang bahaging ito ng campus. sabi naman ng isa pang kuwento, ang tunay na direksiyon ng paggalaw ng Garden, di tulad ng pala-palagay, ay paahon at hindi palubog. kung may piksiyunal ay meron din namang semi-historikal sa mga nasasagap kong kwentong Sunken. isa sa mga naging unang guro ko sa UP ang nagsabi noon na ang batch nila ang nagtanim ng mga puno sa paligid ng "hardin." sila ang nagbaon umano ng mga binhi ng acacia na mayabong na ngayong nakatindig sa gilid ng daan. ayon pa sa kanya, marami raw silang itinanim na puno ng niyog sa...

kung hindi ka ba naman baliw na teacher. akalain mong hatiin mo ang klase mo sa dalawa, at, gamit ang dalawang magkatabing room, ipagawa mo nang sabay ang dalawang magkaibang physics experiment. Fine, naka-interface ang isa, at yung isa naman e kahit crude (fine, low-maintenance sabi ni Ma'am Dixie) ang setup e madali lang naman tapusin. pero, HELLO! yun nga lang apat na grupo na gumagawa ng isang experiment sa isang room e nagkakandahilo ka na, yun pa kayang dalawang experiment sa magkaibang room? and add to that the fact that immediately after your class you have to walk 1km to the old bldg to attend 2 classes from 4pm to 7pm. AND, in both classes, you have problem sets (exam level, sabi ulit ni Ma'am Dixie) due. eto, eto ang kalalabasan. kakausapin mo (fine, susulatan mo) ang sarili mo in public.

"mapapatawad mo ba ako o sadyang makakalimutan ang mga sulat ko sa 'yo..." Sulat, Moonstar88 dumating ang di-inaasahan isang hapon nang buksan nya ang nakatuping piraso ng papel mula sa kanyang drawer. isang araw na itong nasa kanya, hindi nga lang niya binuksan alinman dahil sa pagka-abala o sadyang pagwawalang-bahala. inakala pa niyang pera ang laman ng nakatiklop na papel. subalit nagkamali siya. isang maliit na sulat ang bumulaga sa kanya. isang sulat na nilayong humingi ng tawad. sa mga bagay na sinadya at pinagplanuhan. mga bagay na hindi bunga ng pagkabigla o maliit na maling desisyon. "wag kang magalit sa kanya..." ang mga linyang ito'y parang tabak na itinutusok sa kanyang puso. paano mo mapapatawad ang taksil mong kasintahan na ipinagpalit ka sa taksil mong kaibigan? wala ako sa gitna ng madramang tagpong iyon. pauwi ako dahil sa iniindang lagnat at sakit ng ulo. tinawagan na lang ako ng isang mapagmalasakit na kaibigan para ibalita ang na...

sabi nila, mali daw talaga ang timing ng pagpunta namin sa Baguio kamakailan. kung sa Maynila nga raw e napakalamig, sa Baguio pa kaya. at may punto naman sila. kung ginaw lang ang pag-uusapan ay wala na yatang tatalo sa Baguio, lalo na kapag Enero o Pebrero. nanunuuot sa buto ang lamig ng hangin mula sa bukas na mga bintana ng taxi sa kabila ng tatlong suson ng jackets at sweatshirts. kulang na lang ay magyelo ang luha mula sa napuwing mong mata. hindi naman nagtagal ang lakad na iyon. matapos ang 24 oras ay muli na kaming lulan ng bus pauwi sa Cubao. hindi ko akalain na, matapos dumayo pa sa Baguio, sa Maynila ko pa pala mararanasan ang higit na paglamig. nakailang missed call din siya kanina pa. hindi ko namamalayan dahil pipi ang cellphone ko; ayoko sanang magpaistorbo. matapos ang 30 minuto ay napansin kong nakatatlong message na siya, nagtatanong, nagtataka. nagsusumamo kung pwede ba akong abalahin. nagreply ako, naiintriga sa mga tanong niya. kesyo may sinabi...