"mapapatawad mo ba ako
o sadyang makakalimutan
ang mga sulat ko sa 'yo..."Sulat, Moonstar88
dumating ang di-inaasahan isang hapon nang buksan nya ang nakatuping piraso ng papel mula sa kanyang drawer. isang araw na itong nasa kanya, hindi nga lang niya binuksan alinman dahil sa pagka-abala o sadyang pagwawalang-bahala. inakala pa niyang pera ang laman ng nakatiklop na papel. subalit nagkamali siya.
isang maliit na sulat ang bumulaga sa kanya. isang sulat na nilayong humingi ng tawad. sa mga bagay na sinadya at pinagplanuhan. mga bagay na hindi bunga ng pagkabigla o maliit na maling desisyon.
"wag kang magalit sa kanya..." ang mga linyang ito'y parang tabak na itinutusok sa kanyang puso. paano mo mapapatawad ang taksil mong kasintahan na ipinagpalit ka sa taksil mong kaibigan?
wala ako sa gitna ng madramang tagpong iyon. pauwi ako dahil sa iniindang lagnat at sakit ng ulo. tinawagan na lang ako ng isang mapagmalasakit na kaibigan para ibalita ang nangyari. at ilarawan kung gaano karaming luha ang pumatak sa kanyang mga mata.
nag-alala ako, at nakonsensya. wala ako sa tabi ng isang malapit na kaibigan sa gayong mga oras. subalit hindi mo naman mawawari ang panahon at pagkakataon. tiyak na wala ring mabuting maidudulot ang pagkanaroroon ko, kapag nagkataon; sa halip na mag-alaga ay baka ako pa ang maging alagain.
sa sobrang pag-iisip ay nakabisado ko na ang aking litanya. alam ko na ang salita-por-salita na pahayag ko kapag nagkaharap kami. subalit mahirap pa ring sumablay sa ganitong pagkakataon. kaya, naisipan kong isulat na rin lamang ang mga nais kong sabihin. sa ganitong paraan ay makatitiyak akong tama, kompleto, at lohikal ang mga mensaheng nais kong iparating.
subalit sa paghaharap namin ng papel ay hindi ko maitulak ang pluma. sa wari ay napakabilis kong nakalimutan ang lahat-lahat ng nais kong ipabatid...
o sadyang makakalimutan
ang mga sulat ko sa 'yo..."Sulat, Moonstar88
dumating ang di-inaasahan isang hapon nang buksan nya ang nakatuping piraso ng papel mula sa kanyang drawer. isang araw na itong nasa kanya, hindi nga lang niya binuksan alinman dahil sa pagka-abala o sadyang pagwawalang-bahala. inakala pa niyang pera ang laman ng nakatiklop na papel. subalit nagkamali siya.
isang maliit na sulat ang bumulaga sa kanya. isang sulat na nilayong humingi ng tawad. sa mga bagay na sinadya at pinagplanuhan. mga bagay na hindi bunga ng pagkabigla o maliit na maling desisyon.
"wag kang magalit sa kanya..." ang mga linyang ito'y parang tabak na itinutusok sa kanyang puso. paano mo mapapatawad ang taksil mong kasintahan na ipinagpalit ka sa taksil mong kaibigan?
wala ako sa gitna ng madramang tagpong iyon. pauwi ako dahil sa iniindang lagnat at sakit ng ulo. tinawagan na lang ako ng isang mapagmalasakit na kaibigan para ibalita ang nangyari. at ilarawan kung gaano karaming luha ang pumatak sa kanyang mga mata.
nag-alala ako, at nakonsensya. wala ako sa tabi ng isang malapit na kaibigan sa gayong mga oras. subalit hindi mo naman mawawari ang panahon at pagkakataon. tiyak na wala ring mabuting maidudulot ang pagkanaroroon ko, kapag nagkataon; sa halip na mag-alaga ay baka ako pa ang maging alagain.
sa sobrang pag-iisip ay nakabisado ko na ang aking litanya. alam ko na ang salita-por-salita na pahayag ko kapag nagkaharap kami. subalit mahirap pa ring sumablay sa ganitong pagkakataon. kaya, naisipan kong isulat na rin lamang ang mga nais kong sabihin. sa ganitong paraan ay makatitiyak akong tama, kompleto, at lohikal ang mga mensaheng nais kong iparating.
subalit sa paghaharap namin ng papel ay hindi ko maitulak ang pluma. sa wari ay napakabilis kong nakalimutan ang lahat-lahat ng nais kong ipabatid...
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento