Lumaktaw sa pangunahing content

tungkol sa kilig



Ang salitang Filipino na "kilig" ay sinasabing walang katumbas sa ibang wika, pangunahin na sa Ingles. Siguro ang pinakamalapit nang paglalarawan dito ay "the giddy, happy feeling in your heart when you interact with someone you are pining for." Ang haba! Pero kulang pa rin sa kahulugan at mahikang dala ng "kilig" gaya ng alam ng mga Pilipino na syang nag-imbento ng salitang ito. Oo, parang makatuwiran naman ang obserbasyon ng isang kaibigan nang mabanggit ko sa kanya ang paksang ito noon: "Malalandi lang talaga tayong mga Pinoy." 😂



Pero may isa pang hiwagang dala ang salitang "kilig" na nagpapaiba sa kanya mula sa iba pang salitang naglalarawan ng damdamin. Ang kilig ay dapat munang maranasan bago lubusang maunawaan. Totoo, ganoon din naman ang ibang pakiramdam; pero mas madalas naman tayong makaramdam ng "gutom" at "uhaw" o "pagod" at baka pa nga "pag-aalala" at "takot" kaya halos bahagi na ito ng ating pagkatao.

Hindi gayon ang kilig. Baka una natin itong madarama para sa iba: marahil ay para sa kaibigang may napakaganda at di-kapani-paniwalang kuwento ng pag-ibig, o, kung minsan, baka sa isang karakter sa aklat o panoorin na unti-unting napapanaigan ng pagmamahal.

Pero ang tunay at mas malalim na kilig ay isa na hindi mo namamalayan ay dumarating. Naroon iyon, sa kapuwa ninyo pamumula ng taong iyon kapag inaasar kayo ng iba. Doon iyon sa mga maliliit na bagay, mga ngiti, mga tapik o akbay. Ang tunay na kilig, kapag nariyan na, ay hindi maipaliwanag; saka mo na lang ito mamamalayan kapag nangawit na ang panga mo sa pagngiti at ang puso mo sa paglundag.

Mga Tatak

Mga etiketa:

Mga Komento

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

tungkol sa paglubog ng araw at sa pagpapahalaga sa iba

Ang bawat paglubog ng araw ay naiiba sa iba pa. Siguro, hindi pa naman nagkakaroon ng dalawang sunset na parehong-pareho. Pero ang bawat paglubog ng araw, makatitiyak tayo, ay ubod ng ganda. Gaya ng isang blangkong telang asul na sinabuyan ng iba’t-ibang mga kombinasyon ng pula, dalandan, at dilaw, ang huling mga bakas ng liwanag ng araw ay isang bagay na pwede nating kamanghaan at pagnilay-nilayan, isang obra na nakapaskil sa isang malawak na gallery ng himpapawid.  Pero ang paglubog ng araw ay laging dumarating. Bawat gabi, hindi ito pumapalya. Nag-iiba-iba ang oras kung kailan ito nangyayari, pero sigurado kang darating at darating ito. Dahil sa pagiging maaasahan ng paglubog ng araw, kung minsan ay hindi na ito masyadong nagiging mahalaga sa atin; hindi na natin napapansin ang dulot nitong ganda.  Gaya rin ng isang masarap na ulam na hindi naman nagbabago ang timpla pero nakakasawa rin kapag palaging inihahain. O ng isang awiting napakaganda sana, pero pinat...
Mag-post ng isang Komento
Ituloy ang pagbabasa »

tungkol sa romantikong pag-ibig

Ang romantikong pag-ibig ang isa sa pinakamahirap unawaing damdamin ng tao.
Mag-post ng isang Komento
Ituloy ang pagbabasa »

tungkol sa tagsibol

Nasa rehiyong tropikal ang Pilipinas; sabihin pa, wala ito ng apat na temperate seasons na nararanasan ng mga rehiyong mas malapit sa mga polo. Nagtataka tuloy ako kung bakit kumpleto ang mga salitang Filipino para sa apat na panahong ito: taglamig, tagsibol, tag-araw, at taglagas. Produkto kaya ito ng maagang interaksiyon natin sa mga Europeo? Marahil; pero ang mas nakapagtataka pa rito, aktuwal na lumikha tayo ng mga katumbas na salita, at hindi na lang humiram mula sa Kastila o Ingles (hindi ba't tunog Pinoy na rin naman ang "primavera" ("spring") at "verano" ("summer"), at madali rin namang hiramin ang "winter" o "fall"?). Para lalo pang ilarawan ang punto: may espisipikong salita tayo para sa apat na ito, pero para sa salitang Ingles na "season" mismo, wala tayong espisipikong salitang maitumbas; ang pinakamalapit nang salin ay ang panglahatang "panahon" na ginagamit din natin para sa maraming ...
Mag-post ng isang Komento
Ituloy ang pagbabasa »