tungkol sa kung saan saan

Maliwanag na ang mga tala nang ipasiya kong lumabas sa lungga. Ngayong bakasyon, ang mga tao sa aming gusali ay nagsiuwian sa kani-kanilang mga kamag-anak. Nababalot ng katahimikan ang paligid, anupat naririnig kong waring umaalingawngaw ang mahihina kong yabag sa mga pasilyo. Ang kumukurap na mga ilaw at ang tunog ng dahan-dahang nagsasarang pinto ay nagpapaalala ng mga tagpo sa mga pelikulang katatakutan.

Pagkatapos ng mga linggo ng tuluy-tuloy na ulan at niyebe, sumikat na ngayon ang araw.  

Mga isang dekada ang kaagahan, ang mga teknolohiyang pangkaraniwan na lamang ngayon ay mga bagay na kinasasabikan pa lamang ng madla, pinaplano pa lamang sa mga laboratoryo at industriya. Gaya halimbawa ng libreng pagtawag na may video sa pamamagitan ng Internet. Sa tulong ng Skype at Google Talk, naging posible nang magkausap nang libre ang mga magkakapamilya at magkakaibigan mula sa magkakalayong mga lupalop ng mundo.

Lahat daw ng sobra, masama. Kaya dapat may kontrol sa sarili. At some point, dapat nang sabihin: "Tama na." Ang araw-araw na buhay ko dito ngayon ay isang walang katapusang pagtutunggali ng katawan ko na gusto pa at ng utak ko na nagsasabing "Tama na." Sa unang tunog pa lang ng alarm sa umaga, nariyan na ang katawan na ayaw pang kumawala sa mainit na yakap ng kumot, habang pinagmamadali naman ng utak na bumangon na. Pagkatapos magluto ng masarap na almusal, busog na ang tiyan pero gusto pa niya; sinasabihan na siya ng utak na tama na. Mauubos ko na rin ngayon ang isang litrong Coke kahit pa alam kong dapat na akong tumigil.

Ang kontinente ay batbat ngayon ng mga problema. Pangunahin na rito ang problema sa pagbagsak ng ekonomiya ng mga miyembrong bansa ng pinag-isang pananalapi. Usap-usapan din ang naging pasiya ng Nobel Committee na igawad ang parangal para sa kapayapaan sa pinagkaisa nilang Samahan. Bawat bansa ay marami ring kinakaharap na mga panloob na suliranin. Pero sa kabila ng lahat ng ito, nananatili pa rin ang kinang at panghalina ng Europa para sa akin.