tungkol sa pamamasyal sa bundok at sa dagat

Buong buhay ko, halos nasa kabundukan lang ako nakatira. Mula sa Antipolo, at ngayon ay San Mateo, ang bahay ko ay laging mas mataas kaysa sa kapantayan ng dagat. 

Ang totoo, ang mga lugar na tinirhan ko ay bahagi ng iisang kabundukan ng Sierra Madre. Gaya ng isang malaking dingding, wari bang hinahati nito ang hilagang bahagi ng isla ng Luzon sa silangan at kanluran. 

Pero maparaan ang tao, at gagawan niya ng paraan ang anumang balakid na iniharap sa kaniya. Kaya maging ang masukal na mga kagubatan at mataas na lokasyon ng Sierra Madre ay hindi nakahadlang para makagawa ang mga inhinyero ng isang kalsadang tatagos sa mga bundok at magdurugtong pa rin sa kaliwa at sa kanan, ang kanluraning punong lunsod ng Kamaynilaan at ang silanganing mga baybayin ng Pasipiko. Isa sa mga ito ay ang sikat na daang kilala sa maraming pangalan: ang Marcos Highway (na kapangalan ng daang paakyat sa Baguio), o ang MARILAQUE (Marikina, Laguna, Quezon), o ang Marikina-Infanta Road (pinakadeskriptibo nitong katawagan). 

Malapit kami sa Marikina, kaya pangkaraniwan na lang sa amin ang pinakakanluraning bahagi ng kalsadang ito. Pero naisip kong hindi pa namin natawid ang pinakasilanganing bahagi nito, ang dulo na tatagos sa Infanta. 

Kaya ngayon, walang plano, tinalunton namin ang malalapad na daan ng Marcos Highway, patungo sa direksiyon ng Quezon. 

Dahil na rin sa kalsada, unti-unti nang tumatagos ang urbanisasyon sa dating mga lugar na natatakpan ng mga kagubatan. Sa magkabilang panig ng paliku-likong daan, makikit ang mga komunidad, mga kabahayan, mga kainan, mga resort na pasyalan. Aba, naipit pa nga kami sa trapiko sa ilang pagkakataon! 

Malayu-layong paglalakbay ang kinailangan namin bago marating ang bahagi ng kalsada na masasabing hindi pa halos nagagalaw ng tao (maliban na lang siyempre sa kalsada mismo). Ito, ito ang ipinunta namin. Ang mga bahagi ng kabundukan na natatakpan pa ng berdeng mga kagubatan, na pinapatlangan lang ng mga ilog at talon. 

Gusto ko pa nga sanang magtampisaw, pero baka mapasma daw ako sa lamig ng tubig. Nasiyahan na lang kami sa pagtingin sa mga taong nagpapalamig sa malinis na mga daloy. 

Hindi pa nagtatagal ay sumapit din kaming muli sa mga matataong lugar, pero sa kabilang bahagi na ng bundok; heto na kami sa probinsiya ng Quezon. Umabot pa nga kami sa karatula na nagmamarka sa dulo ng Marikina-Infanta Road. 

Pero siyempre, yamang narito na rin kami, tumulak pa kami pasilangan hanggang sa hangganan ng isla ng Luzon. Hanggang sa matanaw ang baybayin ng malawak na karagatan ng Pasipiko. 

Katanghalian na noon, at mabilis nang kakagat ang dilim. Masakit na rin ang likod ko sa pagmamaneho sa paliku-likong matatarik na daan. Higit sa lahat, tinatawag kami ng huni ng hangin na nagmumula sa dalampasigan, at ng tunog ng noo'y papalakas nang mga alon. 

Hindi na rin siguro masamang magpalipas ng gabi. At samantalahin ang dagat ng mga pagod na taong-bundok. ■