tungkol sa halaga
Ang salitang Filipino na “halaga” ay namamangka sa dalawang ilog ng pagiging quantitative at qualitative.
Isa sa una nating maiisip kapag sinabi ang salitang ito ay ang katumbas na salapi na pampalit sa isang produkto o serbisyo: presyo. Sa diwang ito, ang salita ay nagiging quantitative, may takdang bilang.
Pero kapag iniugnay sa isang tao, pagkakataon, o damdamin, nagsisimula nang lumabas ang pagka-qualitative ng salita. Ang halaga ay tumutukoy rin doon sa di-nasusukat na importansiya na ibinibigay natin sa ibang tao, mga pag-aari, o iba pang bagay na hindi naman napepresyuhan.
Nakalulungkot, ang qualitative na diwang ito ay madalas na batay sa pansariling mga bias na kung minsan ay malayo sa katotohanan. Bilang mga tao, madalas na naaapektuhan tayo ng kung ano lang ang nakikita natin sa pagbibigay ng halaga sa iba, mapa-bagay man o tao. Ang masakit dito, kapag tao na ang pinag-uusapan, hindi madaling makita ang kabuuan ng pagkatao, kaya may mga taong hindi natin napapahalagahan dahil hindi natin alam kung ano ang nilalaman ng kanilang puso, ang kanilang mga pinagmulan at paniniwala, at maging ang kanilang kapasidad.
Isang bagay ang tiyak: lahat ng tao ay may halaga.
Sinisikap ko ngayon na ibigay ang pagpapahalagang ito sa iba, lalo pa sa mga estudyante ko. Kahit pa wala silang matikas na bikas o mala-artistang panlabas na anyo. Kahit pa sa wari ay wala pa silang napapatunayan sa mundo. Kahit pa nga, kung minsan, maging sila mismo ay kulang o wala talagang pagpapahalaga sa kanilang sarili.
Habang pinagmamasdan ko kung paanong sila ay umusbong, una ay sa pagpapahalaga sa kanilang sarili, at pagkatapos ay sa pagpapahalaga rin nila sa iba (at pagpapahalaga sa kanila ng iba), masasabi kong sulit naman ang lahat ng aking pagsisikap.
Ang qualitative na kahulugan ng halaga ay mapandaya. Pero kapag ibinigay ito sa mga karapat-dapat -- ibig sabihin, sa LAHAT -- wala itong katumbas na halaga.
Isa sa una nating maiisip kapag sinabi ang salitang ito ay ang katumbas na salapi na pampalit sa isang produkto o serbisyo: presyo. Sa diwang ito, ang salita ay nagiging quantitative, may takdang bilang.
Pero kapag iniugnay sa isang tao, pagkakataon, o damdamin, nagsisimula nang lumabas ang pagka-qualitative ng salita. Ang halaga ay tumutukoy rin doon sa di-nasusukat na importansiya na ibinibigay natin sa ibang tao, mga pag-aari, o iba pang bagay na hindi naman napepresyuhan.
Nakalulungkot, ang qualitative na diwang ito ay madalas na batay sa pansariling mga bias na kung minsan ay malayo sa katotohanan. Bilang mga tao, madalas na naaapektuhan tayo ng kung ano lang ang nakikita natin sa pagbibigay ng halaga sa iba, mapa-bagay man o tao. Ang masakit dito, kapag tao na ang pinag-uusapan, hindi madaling makita ang kabuuan ng pagkatao, kaya may mga taong hindi natin napapahalagahan dahil hindi natin alam kung ano ang nilalaman ng kanilang puso, ang kanilang mga pinagmulan at paniniwala, at maging ang kanilang kapasidad.
Isang bagay ang tiyak: lahat ng tao ay may halaga.
Sinisikap ko ngayon na ibigay ang pagpapahalagang ito sa iba, lalo pa sa mga estudyante ko. Kahit pa wala silang matikas na bikas o mala-artistang panlabas na anyo. Kahit pa sa wari ay wala pa silang napapatunayan sa mundo. Kahit pa nga, kung minsan, maging sila mismo ay kulang o wala talagang pagpapahalaga sa kanilang sarili.
Habang pinagmamasdan ko kung paanong sila ay umusbong, una ay sa pagpapahalaga sa kanilang sarili, at pagkatapos ay sa pagpapahalaga rin nila sa iba (at pagpapahalaga sa kanila ng iba), masasabi kong sulit naman ang lahat ng aking pagsisikap.
Ang qualitative na kahulugan ng halaga ay mapandaya. Pero kapag ibinigay ito sa mga karapat-dapat -- ibig sabihin, sa LAHAT -- wala itong katumbas na halaga.
Wow ama ha, naka-italicize talaga si 'kanila'. Opo na pooo :))
TumugonBurahin