aminin na natin: hindi ka laging pwedeng maging nariyan para sa lahat ng iyong kaibigan.
nariyan ang pisikal na distansiya. lagi at laging magsasanga ang daan para sa lahat ng tao, gaano pa man magkalapit at magkatali ang kanilang mga buhay. may aalis at maiiwan. o baka naman parehong maglalakbay. gustuhin man natin, wala tayong magagawa minsan kapag ang pagkakataon na ang naglayo sa atin mula sa isang taong mahalaga sa atin.
isang bagay rin ang panahon. ang nagbabagong mga kalagayan ay humihiling ng pagbabago sa paggamit ng panahon. may kailangang unahin; may kailangang isaisantabi. madalas, ang ilang mga kaibigan ang kailangang "magbayad" para sa panahong kailangang ilaan para sa ilang mas mahalagang bagay. alam man nila ito o hindi.
gayon din, kailangang isaalang-alang ang takbo ng mga pangyayari. bilang mga tao, lumalago ang ating pagkatao at lumalawak ang ating mundo. sa paglawak na ito ay baka may maiwanan tayo mula sa ating dating buhay.
pero hindi naman mauubusan ng espasyo ang puso.
ang layo at kakulangan ng panahon ay hindi iniinda ng pusong di nakakalimot. ang puso ay makapaglalaman ng libu-libong pangalan, mukha at katauhan na naging bahagi na ng ating buhay. kakatwa, kahit walang limitasyon ang pwedeng ikarga sa puso, pwede pa rin natin itong punuin at paapawin pa nga.
ikaw, sino ang kaibigang naalala mo ngayon?
paapawin mo na ang puso mo. isipin mo ang lahat -- nakakatuwa, nakakatawa, nakakalungkot, nakakahiya -- ng mga sandali na ginugol mo kasama ang taong iyon. dali! magpadala ka na ng regalo. magsulat ka na ng isang dedikasyon. magyaya ka na ng sine (kung pwede). mag-email ka na o mag-text. gumawa ka na ng tula. walang malayo sa nag-uumapaw na puso.
tapos bukas, gawin mo uli. sa iba naman. maliit ang mundo. walang makahahadlang sa pagkakaibigan. :)
nariyan ang pisikal na distansiya. lagi at laging magsasanga ang daan para sa lahat ng tao, gaano pa man magkalapit at magkatali ang kanilang mga buhay. may aalis at maiiwan. o baka naman parehong maglalakbay. gustuhin man natin, wala tayong magagawa minsan kapag ang pagkakataon na ang naglayo sa atin mula sa isang taong mahalaga sa atin.
isang bagay rin ang panahon. ang nagbabagong mga kalagayan ay humihiling ng pagbabago sa paggamit ng panahon. may kailangang unahin; may kailangang isaisantabi. madalas, ang ilang mga kaibigan ang kailangang "magbayad" para sa panahong kailangang ilaan para sa ilang mas mahalagang bagay. alam man nila ito o hindi.
gayon din, kailangang isaalang-alang ang takbo ng mga pangyayari. bilang mga tao, lumalago ang ating pagkatao at lumalawak ang ating mundo. sa paglawak na ito ay baka may maiwanan tayo mula sa ating dating buhay.
pero hindi naman mauubusan ng espasyo ang puso.
ang layo at kakulangan ng panahon ay hindi iniinda ng pusong di nakakalimot. ang puso ay makapaglalaman ng libu-libong pangalan, mukha at katauhan na naging bahagi na ng ating buhay. kakatwa, kahit walang limitasyon ang pwedeng ikarga sa puso, pwede pa rin natin itong punuin at paapawin pa nga.
ikaw, sino ang kaibigang naalala mo ngayon?
paapawin mo na ang puso mo. isipin mo ang lahat -- nakakatuwa, nakakatawa, nakakalungkot, nakakahiya -- ng mga sandali na ginugol mo kasama ang taong iyon. dali! magpadala ka na ng regalo. magsulat ka na ng isang dedikasyon. magyaya ka na ng sine (kung pwede). mag-email ka na o mag-text. gumawa ka na ng tula. walang malayo sa nag-uumapaw na puso.
tapos bukas, gawin mo uli. sa iba naman. maliit ang mundo. walang makahahadlang sa pagkakaibigan. :)
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento