tungkol sa pakikipag-usap sa mga kaibigan
nagkaroon ako muli ng pagkakataong makausap nang sarilinan ang mga pinakamalalapit na tao sa akin sa NIP.
may kung anong pumasok sa utak ni ekkay. kung boredom man o depression ay hindi ko alam. basta ang alam ko, nitong weekend ay namili siya ng pagkarami-raming aklat ("hindi basta-basta na mga books," ayon sa kaniya) at sandamakmak na dvd. makailang ulit na niya akong pinipilit na manood ng slumdog millionaire (kahit pa sinabi ko nang binasa ko na ang synopsis sa wikipedia). nawala ang antok ko sa mga kalahating oras naming daldalan tungkol sa nasabing pelikula at sa mga aklat ni malcolm gladwell.
ako? wala namang kakaiba sa buhay ko ngayon. sa kawalan ng maikukuwento ay napagdiskitahan na lang namin ang mga estudyante ko sa recit, hayun at nagmamadali sa pagsagot sa mga problems galing sa university physics.
saka namin naisip: napakahirap nga naman ang maging estudyante sa kolehiyo. hindi na namin mawari kung paano namin nilagpasan ang 18 units ng math, physics, humanities at social science na napagdaanan namin bawat semestre noon. ang exams - naku, ang exams. may kung anong pampalakas ang exam, daig pa ang cobra at red bull, na nagpapangyari sa iyong mag-aral hanggang umaga, matulog ng kalahating oras at magising pa rin nang napakaaga para muling mag-aral. bumabalik sa isipan ang mukha ni dr. bo-ot at ang mga ritwal bago ang pagsusulit (gaya ng malamig na kamay na nanginginig na ipinag-aantanda ni ekkay bago silipin ang exam question, at ang pagpili ko naman ng huling tanong upang sagutan). kung bibigyan man ako ng pagkakataon para pahabain ang buhay ko sa pamamagitan ng makahimalang pag-ulit sa mga taon ng kolehiyo, tatanggihan ko na lang. dahil hindi ko na kaya.
isang *apir!* ang sumunod matapos naming magkatitigan at sabay na ma-realize: we survived college. in NIP.
naghihintay pa si tons ng susunod na class. 9:40 siya pumapasok para sa 9:00 class niya; usapan na nila ito ng mga estudyante niya. sabihin pa, huling experiment day naman na, kaya hindi naman kailangang magmadali.
matagal-tagal na rin mula nang huling magkaroon ng ganitong eksena: in a low voice, magkukuwento si tons ng mga *events* (ahem) sa kanyang love life, mga blow by blow account ng maaksiyon at (madalas noon) maalab na mga tagpo. mga buwan? taon na nga yata? pero naulit na naman ito ngayon, salamat sa bumubuting pagtitinginan nila ng bago niyang *ka-relasyon*.
nakakatuwang marinig ang recent na mga kaganapan. nagpapakatotoo na si tons. noon, siya ang napakapormal na henyo ng physics na nagpapaturo pa kay felix ng relativity bago makipag-date. ngayon ay nakakatulugan na niya ang mga kuwentuhan. at hindi na siya ang laging sumasagot sa pagkain (hindi na rin laging sa burgoo). ito na nga ang tama, totoo, at tunay, at sana ay ang huli. after all, ang taong tunay na mahal ka ay ang isa na kaya mong pakiharapan taglay ang buong pagkatao mo, (kumbaga sa charge ay) positibo at negatibo; sasandig pa rin siya sa dibdib mo kahit pa humihilik ka na sa kalagitnaan ng isang episode ng sex and the city. ang taong tunay na mahal mo ay ililibre mo ng kahit ano, kahit saan, (ayon sa mismong mga salita ni tons,) "dahil gusto mo."
bago umalis si tons, naikuwento niya na background ng naunang mga naging ka-relasyon ng kanyang kasalukuyang pag-ibig. lalo tuloy napagtibay ang paniniwala kong tunay ang pagmamahalan nila. si tons ay hindi french, hindi siya la salle-ista, hindi siya 6-footer. siya si tons - at kaya niya siya mahal.
may kung anong pumasok sa utak ni ekkay. kung boredom man o depression ay hindi ko alam. basta ang alam ko, nitong weekend ay namili siya ng pagkarami-raming aklat ("hindi basta-basta na mga books," ayon sa kaniya) at sandamakmak na dvd. makailang ulit na niya akong pinipilit na manood ng slumdog millionaire (kahit pa sinabi ko nang binasa ko na ang synopsis sa wikipedia). nawala ang antok ko sa mga kalahating oras naming daldalan tungkol sa nasabing pelikula at sa mga aklat ni malcolm gladwell.
ako? wala namang kakaiba sa buhay ko ngayon. sa kawalan ng maikukuwento ay napagdiskitahan na lang namin ang mga estudyante ko sa recit, hayun at nagmamadali sa pagsagot sa mga problems galing sa university physics.
saka namin naisip: napakahirap nga naman ang maging estudyante sa kolehiyo. hindi na namin mawari kung paano namin nilagpasan ang 18 units ng math, physics, humanities at social science na napagdaanan namin bawat semestre noon. ang exams - naku, ang exams. may kung anong pampalakas ang exam, daig pa ang cobra at red bull, na nagpapangyari sa iyong mag-aral hanggang umaga, matulog ng kalahating oras at magising pa rin nang napakaaga para muling mag-aral. bumabalik sa isipan ang mukha ni dr. bo-ot at ang mga ritwal bago ang pagsusulit (gaya ng malamig na kamay na nanginginig na ipinag-aantanda ni ekkay bago silipin ang exam question, at ang pagpili ko naman ng huling tanong upang sagutan). kung bibigyan man ako ng pagkakataon para pahabain ang buhay ko sa pamamagitan ng makahimalang pag-ulit sa mga taon ng kolehiyo, tatanggihan ko na lang. dahil hindi ko na kaya.
isang *apir!* ang sumunod matapos naming magkatitigan at sabay na ma-realize: we survived college. in NIP.
naghihintay pa si tons ng susunod na class. 9:40 siya pumapasok para sa 9:00 class niya; usapan na nila ito ng mga estudyante niya. sabihin pa, huling experiment day naman na, kaya hindi naman kailangang magmadali.
matagal-tagal na rin mula nang huling magkaroon ng ganitong eksena: in a low voice, magkukuwento si tons ng mga *events* (ahem) sa kanyang love life, mga blow by blow account ng maaksiyon at (madalas noon) maalab na mga tagpo. mga buwan? taon na nga yata? pero naulit na naman ito ngayon, salamat sa bumubuting pagtitinginan nila ng bago niyang *ka-relasyon*.
nakakatuwang marinig ang recent na mga kaganapan. nagpapakatotoo na si tons. noon, siya ang napakapormal na henyo ng physics na nagpapaturo pa kay felix ng relativity bago makipag-date. ngayon ay nakakatulugan na niya ang mga kuwentuhan. at hindi na siya ang laging sumasagot sa pagkain (hindi na rin laging sa burgoo). ito na nga ang tama, totoo, at tunay, at sana ay ang huli. after all, ang taong tunay na mahal ka ay ang isa na kaya mong pakiharapan taglay ang buong pagkatao mo, (kumbaga sa charge ay) positibo at negatibo; sasandig pa rin siya sa dibdib mo kahit pa humihilik ka na sa kalagitnaan ng isang episode ng sex and the city. ang taong tunay na mahal mo ay ililibre mo ng kahit ano, kahit saan, (ayon sa mismong mga salita ni tons,) "dahil gusto mo."
bago umalis si tons, naikuwento niya na background ng naunang mga naging ka-relasyon ng kanyang kasalukuyang pag-ibig. lalo tuloy napagtibay ang paniniwala kong tunay ang pagmamahalan nila. si tons ay hindi french, hindi siya la salle-ista, hindi siya 6-footer. siya si tons - at kaya niya siya mahal.
Mga Komento
Mag-post ng isang Komento