tungkol sa kung saan saan

Kung kailan maulan, saka naman kami namalengke. Habang ang mga tao ay nagpapahinga sa bahay at sinasamantala ang malamig na panahon, kami naman ay sumusuong sa daluyong at buhos ng tubig. At sa Marikina pa talaga. Sa lambak na isa sa pinakakritikal na bahain dahil sa ilog nito. Gaya ng inaasahan, maluwag ang daloy ng trapiko, at halos puro malalaking truck ang sinasabayan ng maliit naming Wigo. Wala pa namang malalim na baha, pero todo kayod ang mga wiper ko sa harap at likod para makita ang kalsada. Higit sa lahat, walang masyadong tao sa mga establisamento. Kaya naman napagpasiyahan naming doon na kumain, sa halip na magluto pa sa bahay. Pagkatapos ng pamamalengke, inihatid ko muna ang pamilya sa loob ng mall bago mag-isang tumungo sa open parking. Nang patayin ko ang makina, at tumigil sa paggalaw ang wiper ko, nangibabaw ang pagbagsak ng malalaking patak ng ulan sa windshield. Gaya ng mga effect sa Photoshop, inihalo nito ang mga kulay mula sa mga ilaw ng kanugnog na gu...

Nagboluntaryo ako para magbantay sa construction site ng aming bagong bulwagan. Mag-isa, suot ang buong kagayakan ng personal protective equipment (PPE), unti-unti kong ininspeksiyon ang lahat ng kasuluk-sulukan ng gusali, inayos ang ilang mga nakakalat, at nilinis ang mga pwedeng linisan. Pero nang matapos na ito, saka na tumambad ang pag-iisa. Malayo sa ingay ng pala, makina, at halakhak sa pangkaraniwang mga araw, ang site kapag Linggo ay isang santuwaryo ng katahimikan. Ang ingay ng dumaraang mga sasakyan ay sinasabayan ng mahinang bulong ng malakas na hangin at mangilan-ngilang huni ng ibon. Pero hindi ako nagrereklamo. Ang totoo, kailangan ko (nating lahat, kung tutuusin) sa pana-panahon ang pag-iisa upang makapag-isip-isip tungkol sa mga bagay-bagay at mga buhay-buhay. Gaya ko ngayon. Habang mag-isang nakaupo, sinasamantala ang malamig na hangin na pumapasok sa bukas pang mga bintana, napagnilay-nilayan ko ang mga pangyayari kamakailan. Ang construction site ay is...