tungkol sa kung saan saan

Larawan: Kuha ni P. Cruz, mula sa Wikipedia . Hinahatid ako noon ni Mama patungo sa Leodegario Victorino Elementary School tuwing Sabado para sa mga Math classes ng MTAP (Mathematics Teachers Association of the Philippines). Kadalasan na, ang ruta namin ay babagtas sa Sumulong Highway mula sa aming bahay sa Cogeo tungo sa Marikina Bayan, at mula roon ay sasakay naman kami ng biyaheng Cubao, na dadaan sa harap ng eskuwelahan. Kung minsan naman ay maglalakad na lang kami mula sa Bayan, lalo kung maaga pa. Sa pagbagtas sa mga rutang iyon una kong nasilayan ang Ilog ng Marikina. Ang ilog ay malayo pa noon sa kasalukuyang itsura nito. Noo'y bagong-talagang alkalde pa lang si Bayani Fernando, at nagsisimula pa lang ang mga kampanya sa paglilinis at pagpapaganda ng noo'y bayan ng Marikina. Pero kahit pa gayon, inaabangan ko pa rin ang bawat pagdaan namin sa tulay. Mula sa isang batang nakatira sa bulubunduking Antipolo, ang malawak at malalim na ilog ng Marikina ay isang kaha...

Apat na oras ang nakakaraan, dumating ang deadline para sa pagpapasa ng papel para sa ikatatlumpung Physics Congress ng Samahang Pisika ng Pilipinas (SPP). (Hindi ko pa alam kung, gaya ng mga nakaraang taon, na-move ito para bigyang-daan ang iba pang gustong humabol.) Bilang miyembro ng Publications Committee ng National Council ng SPP, may access ako sa mga submission. At naisipan kong sumilip.

Nang maitayo ito, maraming nagandahan sa NIP building. Isa na ako doon. Larawan mula rito . Natuwa ako sa lokasyon ng aming laboratoryo. Nasa pinakatuktok ito ng Research Wing. Kuhang-kuha sa larawang ito ang aktuwal na lokasyon ng aming lab, sa kantong-kanto sa pinakataas. Mula sa matayog na lokasyon nito, tanaw na tanaw ang Katipunan at ang mga kapitbahay na Miriam at Ateneo. Sa malayo ay makikita rin ang mga gusali ng Ortigas. Pero gaya ng maraming iba pang magagandang bagay sa mundo, mapandaya ang anyo, at minsan pa itong napatunayan nang muling rumagasa ang malakas na pag-ulan sa Kalakhang Maynila nitong nakaraang mga araw. *****

Kung kailan naman wala na ako sa UP, ngayon ko pa naisipang magsulat tungkol sa simula ng kaugnayan ko rito.

Hindi pa rin ako lumalabas. Ilang Sabado ko nang pinaplano na lumabas at gumala. Kung tutuusin, isang maliit na bahagi pa lang ng Dresden ang napuntahan ko, at karamihan pa dito ay noong unang punta ko noong Disyembre, at ang iba naman ay noong nandito ang kapatid at bayaw ko. Sa kalagitnaan ng linggo, lagi kong pinaplano na muling gamitin ang mga paa at mata sa paggalugad sa ibang bahagi ng aking lungsod. Pero darating ang Sabado, at may kung anong pang-akit ang kama. May kung ilang balita sa Internet na hindi ko pa nabasa. May kung ilang patak ng ambon na waring kumakatok sa bintana. May kung anong katamaran (na naman) na tumatama sa akin. Kung sabagay; may kung ilang Sabado pa naman na darating.  ●