tungkol sa Prague
Dalawang oras lang ang layo ko mula sa Prague, ang tinaguriang Paboritong Lunsod ng Europa. Labinsiyam na euros lang ang biyahe sa tren. Napakaganda ng mga tanawin mula sa tren, na bumabaybay sa tabi ng Ilog Elbe. Parte pa naman ng Schengen area ang Czech Republic, kaya hindi naman kailangan ng panibagong visa.
Kaya ewan ko nga ba kung bakit ngayon ko lang naisipang mamasyal dito.
Isang linggo pagdating ni Steph, naisipan naming pumasyal sa napakaabalang lunsod sa timog-silangan ng Dresden. Ang inaasahang mabuting panahon ay hindi dumating, na para bang nananadya ang tagsibol. Kaya sa gitna ng pagbuhos ng manipis na mga patak ng niyebe, malamig na hanging parang nanunuot hanggang sa buto, at maulap na kalangitan, binaybay namin ang kasuluk-sulukan ng Prague, nakikipagsiksikan sa makapal na karamihan ng mga turistang gaya namin ay nagnanais makaalam kung bakit laging positibo ang pahayag ng mga kaibigang nauna nang nakarating sa lunsod.
At sa palagay ko ay nahanap naman namin ang sagot. Ang bawat gusali sa Prague ay wari bang nakikipagpaligsahan sa isa't-isa para sa titulo ng kagandahan. Bawat hakbang, bawat paglanghap ng hangin, ay wari bang may dalang bagong istorya ng isang lumang panahon. Nakakabusog sa mata ang mga detalye ng arkitekturang Gothic; nakakapukaw sa isipan ang mga gamit mula sa nagdaang kasaysayan na iniingatan ngayon sa mga museo; at talagang nakakapanariwa ng pagod na katawan ang isang plato ng goulash at isang malaking baso ng serbesa.
Nakabalik na kami ngayon sa Dresden, at sa palagay ko ay mas maganda pa rin ang mga kastilyo at mas mayaman pa rin ang mga museo sa aking lunsod. Pero ibang klaseng karanasan pa rin ang dala ng pagbisita sa Prague. Mauubos ang salita para ilarawan ito nang buo. Mapupuno na ang paskil na ito ng mga larawan para lang subukang ipakita ito. Kaya nauunawaan ko na kung bakit gayon ang sabi ng mga nauna nang makabisita. Gaya nila, ang pinakasimpleng paglalarawan na maibibigay ko ay: "Maganda ang Prague. Kailangan mong pumunta." ●
 |
| Mga tagpo sa tabi ng Ilog Elbe: ang Saxon Switzerland. |
Kaya ewan ko nga ba kung bakit ngayon ko lang naisipang mamasyal dito.
Isang linggo pagdating ni Steph, naisipan naming pumasyal sa napakaabalang lunsod sa timog-silangan ng Dresden. Ang inaasahang mabuting panahon ay hindi dumating, na para bang nananadya ang tagsibol. Kaya sa gitna ng pagbuhos ng manipis na mga patak ng niyebe, malamig na hanging parang nanunuot hanggang sa buto, at maulap na kalangitan, binaybay namin ang kasuluk-sulukan ng Prague, nakikipagsiksikan sa makapal na karamihan ng mga turistang gaya namin ay nagnanais makaalam kung bakit laging positibo ang pahayag ng mga kaibigang nauna nang nakarating sa lunsod.
At sa palagay ko ay nahanap naman namin ang sagot. Ang bawat gusali sa Prague ay wari bang nakikipagpaligsahan sa isa't-isa para sa titulo ng kagandahan. Bawat hakbang, bawat paglanghap ng hangin, ay wari bang may dalang bagong istorya ng isang lumang panahon. Nakakabusog sa mata ang mga detalye ng arkitekturang Gothic; nakakapukaw sa isipan ang mga gamit mula sa nagdaang kasaysayan na iniingatan ngayon sa mga museo; at talagang nakakapanariwa ng pagod na katawan ang isang plato ng goulash at isang malaking baso ng serbesa.
Nakabalik na kami ngayon sa Dresden, at sa palagay ko ay mas maganda pa rin ang mga kastilyo at mas mayaman pa rin ang mga museo sa aking lunsod. Pero ibang klaseng karanasan pa rin ang dala ng pagbisita sa Prague. Mauubos ang salita para ilarawan ito nang buo. Mapupuno na ang paskil na ito ng mga larawan para lang subukang ipakita ito. Kaya nauunawaan ko na kung bakit gayon ang sabi ng mga nauna nang makabisita. Gaya nila, ang pinakasimpleng paglalarawan na maibibigay ko ay: "Maganda ang Prague. Kailangan mong pumunta." ●
I miss this :(
TumugonBurahin