tungkol sa pagpapadala ng pagbati nang hatinggabi

Kagabi iyon, gabi ng lunes. Armado ng cellphone na kargado ng ETXT load, sinubukan kong mambulabog ng natutulog na mga kaibigan, malayo't malapit. 11:41 pm ang tala ng orasan nang magpalipad ako ng isang simpleng "gnyt :)" sa ere.

Biglaan iyon at walang paalam. Napa-"wow" tuloy si Glai, na siyang unang nagbalik ng pagbati. Makalawang ulit nagtext si Steph; ano't gising pa ako't nagte-text pa, magpapalit na ng araw. Muli akong nagpahatid ng "gnyt :-*" sa di-nakikitang mga "kawad" ng Globe.

Isa, dalawa, makaitlong nagparamdam ang telepono. Ang una'y pahatid na paubos na ang kanyang baterya. Ikalawa'y ang tunog na kaakibat ng pagsaksak ng charger. Ang huli, isang alarm na di-kawastuang nai-set. Ang mga segundo ay naging mga minuto; tumakbo ang mga oras na walang balik-mensahe akong natatanggap.

Hanggang sa ako'y makatulog.

Paggising ko kinaumagahan, siyempre pa't naroon ang mga text ni Steph na hindi pumapalyang magpangiti sa akin sa pagsisimula ng bagong araw.

May mensahe mula kay Cats at bumati rin si Loren. Bumungad ng isang magandang umaga si Marge.







Kapag nagpapadala ka ng pagbati sa mga tao ng dis-oras ng gabi, nariyan ang lahat ng aberya. tulog na ang kausap mo. mabasa man niya, maaaring wala na siyang lakas para sumagot pa. siyempre pa, wala ring pinipiling oras ang kawalan ng load para hindi makapag-reply.

Kaya ang hatinggabi ang pinakaangkop na oras para tumakas sa katotohanan. Na abala na ang lahat. At na dahil sa lahat ng kaabalahan ng buhay, hindi sa lahat ng pagkakataon ay masusuklian kahit pa ang simpleng pangungumusta.

Isipin mo na lang na tulog. Mas mapagpapaumanhinan ang tulog na walang reaksiyon kaysa gising na walang panahon.