tungkol sa kung saan saan

ang naabutan kong ginebra (gordon's pa yata sila noon) ay ang champion team na binubuo nina bal david, marlou aquino, noli locsin, atbp. coach pa noon si living legend sonny jaworski. medyo boxing-ball (sa halip na basketball) pa rin ang labanan, pero hindi na masyadong matindi gaya noong kasikatan ni jawo. ilang ulit din kaming binabadtrip ni papa sa mga do-or-die games. kapag lamang ang kalaban at ilang segundo na lang, pinapatay namin ang tv, para marinig, matapos ang ilang segundo, ang sigawan ng mga kapitbahay. hayun, slow-mo na lang ng mga half-court shots na pumasok mula kay the flash ang naabutan namin. muli akong naakit sa koponan nang taglayin nila ang pangalang "barangay", at iparada nila ang mga bagong mukha na sina eric menk, jayjay helterbrand, at mark caguioa. napamahal din sa akin si coach siot tangquincen na nagpa-back-to-back champions sa kanila. pero agad itong naputol; kasagsagan noon ng kolehiyo; at mahina ang signal ng channel 13. eto ngayon, a...

matagal na akong kinukumbinsi ng halos lahat ng mga kaibigan ko na tumuloy na lang sa dormitoryo o boarding house sa loob ng kampus. iniisa-isa nila ang mga benepisyo, at sa wari ay makatuwiran naman talaga ang pasiyang iyon, bukod pa sa praktikal. sabi pa ni grace noong isang gabi, kapag isinuma ko raw ang lahat ng ibinabayad ko sa pasahe, mas malaki pa ito kaysa sa bayad sa dorm. maluwag, malinis at kumportable naman ang mga kuwarto, iyan ang argumento ni ekkay. tipid sa oras sabi ni tons at sir chris, kaya marami akong magagawang makabuluhang bagay. wala din naman daw pakialamanan ang mga magkakasama sa kuwarto, na tulad ko ring mga faculty at nais magkaroon ng panahon ng katahimikan. wala naman talaga akong tutol sa mga bentahang ito; sa katunayan, kumbinsido ako na totoo ang mga ito. ako, ang walong taon nang nagbibiyahe paroo't-parito sa UP, ang higit na nakaaalam kung gaano kalaking panahon, lakas at salapi ang nagugugol sa araw-araw na paglalakbay. siyempre pa, napakalaki...