tungkol sa kung saan saan

Tapos na ang klase, pero hindi pa ako umuuwi. Hindi pa kumpleto ang araw ko kapag hindi pa dumarating ang ganitong pagkakataon. After all, ang root word naman ng "maghapon" ay "hapon"; kaya para sa akin, matapos ang malalim na gabi, mahabang umaga at mainit na tanghali, nagsisimula pa lang ang essence ng pagpasok ko sa school. Ikaw rin. Naroon ka rin sa loob ng silid-aralan tulad ko, kahalubilo ng iba pa nating kamag-aral na kung anu-ano ang pinagkakaabalahan. Ikaw ang aking isla sa gitna ng malawak na dagat ng mga usapan at kulitan. Ikaw ang sumasagip sa akin mula sa pagkakatangay ng iba’t-ibang alon ng personalidad sa maliit na mundo ng klase. May apat na taon din akong na-stranded sa iyong mga baybayin. Siya ? Wala siya. Wala na siya. Gugugulin niya ang hapon sa labas. Ako ang magtatanong. Kukumustahin ko ang buhay mo, na para bang hindi ko namamasdan ang kabuuan nito. Magtatanong ako sa mga nangyari sa araw mo, na para bang hindi mo ako kasama mula...

binibiro pa nila ako. "ipadala natin sa ‘Maalaala Mo Kaya’ yung kwento mo!" pang-aasar ng isa. "magaling ka namang magsulat e." "tapos i-request mo na si jericho [rosales] ang gumanap bilang ikaw," dugtong ng isa pa, habang humahagikhik. actually, wala akong issue dun sa pagganap ni echo bilang ako (hahahahahahahahahhaha!!!). sa totoo lang, hindi rin naman issue sa kin yung ipadala ang kwento ko sa MMK. yung mga lumalabas kasi ngayon na kwento sa MMK ay mga kakaibang kwento, mga kwento ng extraordinaryong hirap na dinanas ng iba. marami ang naantig. kapag ipinadala ko naman ang kwento ko, isa naman itong istorya na napaka-ordinaryo, napaka-common. marami ang makaka-relate. ang isyu nga lang sa kin, yung aktuwal na pagsusulat. mahirap magsulat kapag ang bawat pluma na kumakaskas sa papel ay isang punyal na sumasaksak sa pagkatao. mahirap magsulat kapag ang bawat tuldok at guhit ay isang patak ng dugo mula sa sugatan mong puso. mahirap magsu...

bukod sa nasa harap ang pinakamatangkad at nasa likod ang pinakamaliliit (hay naku, ang galing talagang mag-pose ng mga tao!), marami pang nakakatawa sa picture. mga bagay na iba, nagpapaalala sa nakaraan. sa labindalawang tao sa larawang ito (fine, trese kung kasama si einstein), tatlo na ang naging presidente, tatlo na rin ang naging vice president, dalawa ang naging treasurer, isa ang naging memcom head, isa ang naging secretary at isa ang naging acadcom head. hindi na nakasalamin si steph; nakasalamin na si george at si ralph. nakagraduate na si cats at alen, at nasa amerika na si alnon. at higit sa lahat, nasunog na ang tambayang ito. pero nandito pa rin ang UPPA. babay PA! kaya nyo yan!

nasaan na nga ba ang "the teeth"? isa sila sa mga banda na umusbong noong dekada 90, sa panahong tinatawag ko na unang bugso ng alternatibong rock na pinoy (ang ikalawang yugto ay ngayon, sa pangunguna ng bamboo, rivermaya, at iba pa). sa aking sariling klasipikasyon, nabibilang sila sa mga bandang tinatawag kong "minor bands," dahil relatively ay mas konti ang sumikat nilang kanta kung ikukumpara sa mga tinatawag ko namang "major bands" na kinabibilangan ng eraserheads at rivermaya. naalala ko lang sila dahil sa mga panahong ito na nahihilig ako sa videoke, madalas na kinakanta ko ang kanilang "prinsesa." ilan lang ang kantang ito sa mga kantang "masarap" awitin para sa akin. kuhang kuha ko ang range ng boses ng kumanta. mula sa mababang pasimula hanggang sa pataas na pasigaw na chorus. masarap din kasing magpaka-rakista kung minsan, kahit man lang sa kanta at attitude. pero kahit masarap kantahin ang "prinsesa," ma...

nitong nakaraang mga linggo ay nakagawian ko nang maghanap ng chords ng mga kanta. pagkatapos ay haharap na ako nyan sa PC, suot ang head phones, sinasabayan ang pagtugtog ng mp3 ng mga kantang napili ko ng pagtugtog ko sa gitara. kapag medyo gamay ko na, nakakasabay na rin ako sa pagkanta. on the average, mga 2-3 hours kong kaulayaw ang gitara ni utol, sa mtinding pagseselos ni utol at ng cellphone ko. haha. ang cellphone ko. ang aking maaasahang buddy pagdating sa ganitong mga long weekend at summer vacation noon. ngayon, forever nalang syang nakakabit sa USB port sa likod ng PC, at from time to time ay pinupuno ng pictures at mp3. iba kasi ang sitwasyon noon. noong sinaunang panahon (SINAUNA; as in MATAGAL na: mga five years na ang nakakaraan), hindi ko mabitiwan ang cellphone ko pagdating ng bakasyon. kapag may suspension dulot ng bagyo, laging nasa bulsa ko ang cellphone ko; kapag nag-ingay na yan, may balita na mula sa mga barkada at kaklase. kapag summer, hindi lumalamp...